Wszyscy rodzice siedzą w ławkach i pochyleni wspominają własne szkolne lata, gdy nagle do klasy wchodzi nowa wychowawczyni.

Przychodzę do szkoły mojego syna na zebranie rodziców. Jest już w szóstej klasie – jak ten czas mija!

Wszyscy rodzice siedzą w ławkach i pochyleni wspominają własne szkolne lata, kiedy do klasy wchodzi nowa wychowawczyni.

– Witam drogich rodziców, – zaczyna. – Nazywam się Elżbieta Długopolska. Jestem nauczycielką języka niemieckiego.

– Mhm, żebyś sobie języka nie połamała, – zwracam się do matki obok.

A Elżbieta Długopolska zaczyna „nawijać” – o naprawach, nowych zasłonach, sprzątaniu i wreszcie dochodzi do tematu dyscypliny.

– Pani Mikołaj, – zwraca się do mnie, –  to w zasadzie inteligentny chłopiec. Tylko, że na  moich lekcjach nic nie robi i ciągle rozmawia z sąsiadami.

– A mój Nikolas, – celowo podkreślam, że tak ma na imię mój syn, – w jakim języku mówi na pani lekcjach?

– No, nie wiem, – wychowawczyni wyraźnie nie wie, o co mi chodzi. – Do mnie się odzywa po niemiecku.

– Ach, – uśmiecham się z satysfakcją. – Jeżeli po niemiecku, to niech mówi, jestem o niego spokojna. Nawet jedynką z zachowania się nie przejmę. Najważniejsze, że uczeń zna niemiecki lepiej niż nauczyciel.

– Dlaczego niby lepiej? – nie zrozumiała wychowawczyni. 

– Bo mówi po niemiecku też w domu, jego tata jest Niemcem. 

Nauczycielka nie miała już żadnych uwag do mojego syna. A inni rodzice chyba byli zadowoleni, że utarłam nosa nowej nauczycielce.

No bo co? Powinna chyba zadbać o to, żeby zdolne dziecko na jej lekcjach się nie nudziło, a nie skarżyć się na to, że gada?