Wredny drań

Swoją przyjaciółkę znam od dzieciństwa. Swego czasu ludzie nawet myśleli, że jesteśmy bratem i siostrą, tak blisko ze sobą byliśmy. Wspieraliśmy się, pomagaliśmy. Zawsze byłem przy niej. Poszedłem z nią na studniówkę, byłem przy tym, jak dostała się na studia i przy tym, jak zakładała własny biznes, do czego zawsze zachęcał ją ojciec.

Po tym, jak Natalia zajęła się firmą, nasze ścieżki gwałtownie się rozeszły. Z plotek dowiedziałem się, że Natalia przejęła biznes po ojcu, wyszła za mąż i była w ciąży, ale niestety straciła dziecko. A ja jestem zwykłym księgowym, w zasadzie wszystko mi odpowiada. Można powiedzieć, że też poszedłem w ślady swoich rodziców.

Pewnego dnia przypadkiem spotkałem Natalkę w parku. Kiedy na nią spojrzałem, poczułem się jakoś dziwnie. Od czasu, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni, stała się jeszcze piękniejsza. Zauważyła mnie i podbiegła, żeby mnie wyściskać, jakbyśmy się ze sto lat nie widzieli:

– Radek! Jak się cieszę że cię widzę!

– Ja też. Przy okazji, gratuluję – słyszałem, że rodzice przekazali ci firmę.

– Dziękuję – uśmiechnęła się słodko, a moje serce zamarło.

– Słyszałem, że wyszłaś za mąż.

Natalce natychmiast zmienił się wyraz twarzy:

– Tak…

– Coś nie tak? Przepraszam, ja…

– Nie, w porządku. Może nie wiesz, byłam w ciąży i… straciłam dziecko. Poroniłam. I wtedy dowiedziałem się, że… – zaczęła płakać, przytuliłem ją i próbowałem uspokoić.

– Jeśli nie chcesz o tym rozmawiać, to…

– Niedługo umrę!

– Co? – w tym momencie cały mój świat wywrócił się do góry nogami.

– Problemy sercowo-naczyniowe. Pamiętasz, jaka byłam słaba, jak byłam młodsza? Mało jadłam i nie miałam prawie żadnej aktywności fizycznej. Chodziliśmy po lekarzach, zdiagnozowali początki choroby, ale z czasem to się zaczęło rozwijać. Został mi jeszcze może miesiąc.

Dzwoniło mi w uszach, nie chciałem uwierzyć w to, co usłyszałem. Kiedy jednak znów patrzyłem na Natalię, wracałem do rzeczywistości i zacząłem zdawać sobie sprawę, że to wszystko dzieje się teraz naprawdę.

Długo rozmawialiśmy, wymieniliśmy się nowymi numerami i wróciliśmy do domów. Następnego dnia odebrałem telefon od Natalki:

– No cześć! Jak się masz?

– Ona jest teraz w szpitalu, przyjedź tutaj – usłyszałem zimny męski głos. Podał mi adres i natychmiast pojechałem.

Mąż Natalii, Rafał, czekał na mnie na korytarzu. Wyraźnie nie był zadowolony, że mnie widzi i w ogóle zachowywał się tak, jakby ktoś go zmusił do tego, żeby przyjechał do tego szpitala:

– Nie myśl sobie, że jestem tutaj, bo mi jej żal. Natalka przestała być dla mnie kobietą, kiedy straciła dziecko. Potrzebna mi tylko jej firma, jej ojciec mnie bardzo lubi i chętnie mi ją odda. Najważniejsze, to poczekać, aż ta idiotka umrze.

– Ty wredny draniu! Nie dostaniesz tej firmy, rozumiesz? – zacisnąłem pięść.

Tydzień po tym, jak Natalia trafiła do szpitala, lekarz przekazał nam dobrą wiadomość. Udało się trochę zahamować chorobę. Jednak Natalka będzie musiała bardziej o sobie zadbać, zacząć się dobrze odżywiać, więcej się ruszać. Obiecałem jej w tym pomóc. A Rafał… Też go spotkało nieszczęście, trafił do szpitala z zapaleniem wątroby.