Werka wstydziła się tego, że chodzi do biblioteki

Werka studiowała na uniwersytecie i miała zostać świetnym nauczycielem. Marzyła, że w przyszłości ​​będzie pracować w szkole, a może nawet wróci do rodzinnej wsi, żeby uczyć dzieci. Dziewczyna była bardzo dociekliwa, zdolna i wytrwała. Nawet kiedy była uczennicą, wszyscy mówili, że ma wielki talent od Boga. Bo często to, czego nauczyciele nie potrafili wytłumaczyć dzieciom, Weronika objaśniała w kilka minut. Miała wyjątkowe podejście, cierpliwość i chęć do nauki.

Nikt nie martwił się o jej studia. Rodzice Werki byli pewni, że córka bez problemu dostanie się na uczelnię i zdobędzie wymarzony zawód. Tak się też stało. Werka jest już studentką pierwszego roku. Na początek zdecydowała się zamieszkać w akademiku, żeby nie nadwyrężać budżetu rodziców. W końcu wynajęcie mieszkania w dużym mieście było dość kosztowną przyjemnością.

Po zajęciach Weronika zawsze gdzieś biegła. Kiedy koleżanki albo współlokatorki pytały, gdzie przepada całymi godzinami, Werka tylko machała ręką, próbowała obrócić sytuację w żart, rumieniła się, ale nigdy nie powiedziała prawdy. Minął pierwszy semestr, dziewczyna pomyślnie zdała sesję, po czym pojechała do domu na ferie.

Po powrocie do akademika dziewczyny postanowiły umówić się w większym gronie. Zwłaszcza, że ​​wszystkie przywiozły z domów masę pyszności. Tego wieczoru Werka poznała chłopaka, który studiował matematykę. Igor okazał się ciekawym rozmówcą, bardzo inteligentnym i oczytanym. Od razu jej się spodobał. A ona spodobała się jemu.

Zaczęli ze sobą coraz częściej rozmawiać, chodzili do kina i na spacery do parku. Pewnego dnia Weronika, jak zawsze, gdzieś się spieszyła. Wtedy akurat złapał ją Igor i zapytał, dokąd się wybiera. Zawstydzona dziewczyna spuściła oczy i odpowiedziała tak, że ledwo było ją słychać:

– Do biblioteki.

– Świetnie, to chodźmy razem! Ja też tam często do późna siedzę.

Weronika spojrzała na Igora i zapytała ze zdziwieniem:

– Mówisz poważnie? Ja wstydziłam się komukolwiek o tym powiedzieć. Słyszałam nawet, jak dziewczyny w pokoju rozmawiały o Eli, że taka z niej szara myszka, która w ogóle nie wychodzi z biblioteki. Nawet im się nie przyznałam, że też lubię godzinami siedzieć wśród książek, w takiej ciszy i skupieniu. A dziewczyny śmiały się z niej, że to już historia i czas nauczyć się korzystać z e-booków i internetu.

Igor uśmiechnął się i odpowiedział:

– Jesteś zabawna. Trzeba żyć tak, jak sam człowiek uważa za stosowne. Tym bardziej, że nie robisz nic złego, w końcu książki to nasz intelekt!