W-wujku, jaka sz-szkoda, że nie jesteś moim t-tatą!

– W-wujku, jaka sz-szkoda, że nie jesteś moim t-tatą! – powiedział Mikołaj ze smutkiem w głosie.

– Mikołaj, już nie płacz, przecież jesteś moim chrześniakiem, do tego moim bratankiem, jesteśmy bardzo bliskimi krewnymi! – odpowiedziałem smutno.

Każdej jesieni mój młodszy syn i ja przyjeżdżaliśmy na weekendy do mojego brata Łukasza. Jest młodszy ode mnie, był żonaty, ale żona zostawiła go z małym synem. Po dusznym mieście z przyjemnością zanurzałem się w czystym wiejskim powietrzu. Tu naprawdę odpoczywałem, chodziłem na ryby. Zawsze zabierałem ze sobą chłopców – syna i chrześniaka.

Mikołaj bardzo do mnie lgnął, czekał na te spotkania. Miał widoczną skoliozę i się jąkał. Myślę, że to z powodu chorego dziecka żona mojego brata zostawiła rodzinę, a on przestał kochać swojego syna. Uważał, że to on zrujnował jego małżeństwo i że przez niego jest sam.

Kochałem mojego chrześniaka i nie zwracałem uwagi na jego braki. Współczułem mu i go wspierałem. On przecież nie był niczemu winien. Często zwracałem bratu uwagę, żeby nie karcił syna za każdą drobnostkę. Ale im bardziej go broniłem, tym gorzej mój brat traktował syna.

– Szymon, nie rozumiesz, co to znaczy mieć chore dziecko… Twoje dzieci są zdrowe. Nigdy nie będziesz wiedział, jak to jest być na moim miejscu! – skarżył się Łukasz.

– Przestań jęczeć, Łukasz! Dziecko nie jest niczemu winne. Powinieneś się zachowywać jak ojciec. Można go przecież leczyć, trzeba się nim zająć, a nie obwiniać go o wszystko.

– Ale to ty ciągle mnie obwiniasz. Mam chorego syna, żona ode mnie uciekła, a to i tak ja jestem zły…

– Przestań wreszcie lamentować i męczyć swojego jedynego syna! – krzyknąłem na brata.

– Tato, dlaczego krzyczysz na wujka Łukasza? Dlaczego jesteś po stronie Mikołaja? Dlaczego ciągle wtrącasz się w ich życie? – zapytał mój syn.

– Antek, to nie twoja sprawa, – powiedziałem ze złością.

Kończyła się jesień. Łukasz nie zmienił podejścia do syna. Miał duże gospodarstwo, potrzebna mu była pomoc. No i MIkołaj odwalał całą tę ciężką robotę. Zajmował się zwierzętami, kopał ziemniaki, zbierał jabłka. A wszystko to z uśmiechem, powoli, spokojnie, ale się starał. To jeszcze bardziej irytowało jego ojca. Zawsze był z niego niezadowolony.

Nadszedł czas, żebyśmy z synem już na stałe wrócili do miasta. Serce podpowiadało mi, że dobrze byłoby, żebym zabrał ze sobą Mikołaja. W mieście jednak jest więcej możliwości, żeby go leczyć.

– W-wujku, n-nie z-zostawiaj mnie! – płakał Mikołaj. – B-bez ciebie nie d-dam rady!

– Mikołaj, trzymaj się! Bądź dzielny, jeszcze trochę i zabiorę cię do miasta. Pamiętaj, jesteśmy zawsze w kontakcie, – starałem się pocieszyć chrześniaka.

– Tato! Co ty wygadujesz? A mamę pytałeś? Naprawdę myślisz, że się ucieszy? Będzie temu przeciwna, ja też! Po co nam taki ciężar?! – zdenerwował się mój syn.

– Antek, nie przesadzasz? Zapominasz chyba, z kim rozmawiasz, – odpowiedziałem.

Minęło 17 lat. Prawie nie jeździłem do brata, chorowałem. Z Łukaszem i Mikołajem rozmawialiśmy przez telefon i pisaliśmy do siebie przez Internet. Nic tam się nie zmieniło – chłopak dalej ciężko pracował na gospodarstwie.

Często leżałem w szpitalu i nawet nie zauważyłem, jak mój kontakt z nimi się urwał. Nagle ich telefony były poza zasięgiem, moje wiadomości pozostawały nieprzeczytane. Ja też nie miałem od nich żadnych wieści. Nie pisali ani nie dzwonili.

Nie było innego wyjścia, jak jechać do wioski. Ale kto pojedzie? Ja nie mogłem, więc musiałem poprosić rodzinę. Ale gdzie tam! To są moi krewni i mój problem.

– Oszalałeś? Nie mamy nic lepszego do roboty? – grzmiał na mnie mój dorosły już syn.

Muszę przyznać, że wychowałem Antka na rozpuszczonego bachora. Całe życie moja żona i ja bardzo o niego dbaliśmy. Długo się zastanawiałem, skąd w nim tyle złości na ludzi, dlaczego jest taki obojętny i ze wszystkiego niezadowolony. A to prawdziwa kopia jego wujka. Sam musiałem pojechać do brata.

– Szymon, to ty? O co ci znowu chodzi? – mruknął Łukasz.

– Dzwonię do ciebie, ale nie odbierasz. Co się stało? Gdzie jest Mikołaj? Jest w domu?

– Nie ma go! Już od dawna. Jak w zeszłym roku wyjechał do pracy, to zniknął. A taki niby był chory! Porzucił mnie, niewdzięczny bydlak!

– Jak to porzucił? Dokąd pojechał? Dlaczego go nie zatrzymałeś? – pytania po prostu wylały się ze mnie.

– A jak go zatrzymasz? Chodzi, gdzie chce, zabawia się z dziewczynami, a ojcem kto się zaopiekuje?

– Łukasz! Może już tego wystarczy? Dlaczego tak o nim mówisz? Przecież nic o nim nie wiesz. Gdzie on jest? Co się z nim dzieje? Jak się czuje? Dlaczego jesteś dla niego taki okrutny? To jest twój syn! – łzy spływały mi po twarzy.

– Lepiej wracaj do siebie! Myślisz, że mi się tu nudzi bez ciebie, dlatego przyjechałeś? Przywiózłbyś chociaż jakąś flaszkę, ale tylko potrafisz mnie obwiniać! – powiedział ze złością mój brat i siłą wypchnął mnie z podwórka.

Wróciłem do miasta. Długa podróż mnie wyczerpała. Dojechałem do domu chory. Skoczyło mi ciśnienie i syn musiał wezwać karetkę.

– Zestarzałeś się, tato! Już mnie męczy ta opieka nad tobą, – powiedział Antek.

– A ja twojej opieki nie potrzebuję. Wezwałeś karetkę i już cię to zmęczyło? – odpowiedziałem synowi.

– A gdybyś tak poszedł do domu opieki? Zadbaliby tam o ciebie, miałbyś ciepło, troszczyliby się o ciebie. Tam będą tacy sami staruszkowie, jak ty, znajdziesz sobie przyjaciół. Bo, szczerze mówiąc, ja nie mam ani czasu, ani ochoty zmieniać ci pieluch.

– Antek, co z ciebie za człowiek! Jak ci nie wstyd tak mówić! Nie sądziłem, że będę kiedyś przeszkadzał własnemu synowi. Pochowałem żonę, wykształciłem starszego syna, utrzymywałem was wszystkich. A teraz nie jestem nikomu potrzebny? – poczułem gorzki ścisk w gardle.

– Nie przesadzaj! Pójdziesz tam, zobaczysz, podleczysz się, odpoczniesz.

– Chyba cię dobrze nie znałem, niestety… Wolałbyś, żebym umarł, – szepnąłem bezradnie.

Antek trzasnął drzwiami i wyszedł. Od tamtej pory się mną nie interesował. Do mojego pokoju przychodziła tylko synowa, a i to bardzo rzadko. Zgodziłem się już na wszystko, rozpacz paliła mi duszę, chciałem umrzeć.

Od miesiąca przebywam w domu starców. Z tych nerwów prawie nie wstaję z łóżka. Syn ani razu mnie nie odwiedził. Któregoś ranka przyszła do mnie pielęgniarka i powiedziała, że ​​mam gości i że muszę wstać. Myślałem, że to syn i synowa przyszli, wreszcie się doczekałem! A to wszedł młody mężczyzna, trochę kulejąc.

– Mikołaj? To ty? Jak mnie tu znalazłeś? – ledwo to z siebie wydusiłem i mocno przytuliłem go do siebie.

– W-wujku k-kochany! P-przepraszam, że martwiłeś się, gdzie z-zniknąłem. Nie m-mogłem już b-być z ojcem… P-pojechałem do pracy, o-ożeniłem się, – powiedział mój chrześniak.

– Mikołaj, a gdzie ty mieszkasz? – zapytałem.

– K-kupiłem dom w centrum m-miasta, szukałem cię, p-pojechałem do ciebie, a żona Antka p-przysłała mnie t-tutaj, – powiedział Mikołaj.

Wstyd mi było opowiadać o mojej sytuacji, o synu i jego stosunku do mnie, o tym, jak inni się o mnie troszczą.

– Nie jestem zaskoczony. T-twój Antek jest t-taki sam jak m-mój ojciec. P-przyszedłem p-po ciebie, chodź, nie z-zostaniesz tu ani minuty dłużej. B-bez względu na wszystko b-będziemy razem, i w b-biedzie, i w radości, – powiedział Mikołaj.

– Nie, nie, daj spokój! Ty sam potrzebujesz opieki, po co tobie i twojej żonie stary dziadek, ja już nie pożyję długo, zostawcie mnie tutaj…

– W-wujku, s-spokojnie, nie d-denerwuj się! P-pakuj rzeczy, ja już z-zdecydowałem.

W tym momencie podeszła do nas młoda kobieta, wzięła Mikołaja za rękę i zorientowałem się, że to jego żona.

– Dzień dobry, panie Szymonie! Jestem Nikola, żona Mikołaja. Wiem o panu wszystko, on ciągle o panu mówi, bardzo za panem tęsknił. Pomożemy się panu spakować i pojedziemy do domu. Będzie pan miał swój własny pokój i jeszcze nam pan pomoże przy dzieciach, – powiedziała Nikola.

Nie mogłem już na to nic powiedzieć. Zebraliśmy się i pojechaliśmy jeszcze do mojego mieszkania po resztę rzeczy. Wszyscy byli w domu, i syn, i synowa.

– A co to za goście? Nikogo się nie spodziewaliśmy, po co przyjechaliście? – zapytał oburzony Antek.

– Nie przejmuj się tak bardzo, my tylko po rzeczy, już jesteście wolni… Możecie cieszyć się życiem.

— A idź! — wykrzyknął Antek. – Ale masz dobre serce, pomyślałby kto!

Po drodze w milczeniu przełykałem łzy. Było mi wstyd. Czy zasłużyłem na takie traktowanie?

– W-wujku, to cudowne, że jesteś t-teraz nareszcie m-moim t-tatą, – powiedział mój chrześniak, ocierając łzy.