Urlop wychowawczy czy więzienie?

Od ilu to lat ludzie dyskutują na temat urlopów rodzicielskich? Chyba od zawsze. Każdy ma swoje zdanie. Jednak coraz częściej kobiety zatrudniają nianię albo zostawiają dziecko u babci, a same wracają do pracy.

Dlaczego rezygnują z tak „wdzięcznego przywileju”? Pewnie dlatego, że rzeczywistość nie jest taka różowa, jak się wydaje (zwłaszcza mężczyznom).

Mam dwoje dzieci. Starsze ma 5 lat, młodsze – 2. I tak ciągnę już drugi wychowawczy. Kiedyś pokłóciłam się przed blokiem z bezdzietną koleżanką.

Uważała, że ​​w tym czasie nic takiego się nie robi. Kochasz swoje dzieci, bawisz się z nimi. Co mogłam zrobić? Oczywiście, podałam jej swoje argumenty.

– Nie rozumiesz. To czas, kiedy nie należysz do siebie. Nie pracujesz, więc sama jesteś odpowiedzialna za dzieci, nikt ci nie pomoże. Zawsze przebywasz w tym samym miejscu i z tymi samymi ludźmi. Twój każdy dzień wygląda jednakowo. Żyjesz nie według swojego harmonogramu, tylko według ich. Każdego dnia wstają wcześnie, a ty nie masz innego wyjścia, też musisz wstać. Nie ma szans, żeby wrócili do łóżek.

– Co ty mówisz? Przesadzasz.

– Wcale nie. Później zaczyna się ząbkowanie. A wtedy już całkowicie jesteś uzależniona od czyjegoś nastroju. Nawet jeżeli nie jesteś winna, a dzieci będą chciały, to odreagują na tobie. Ciągle trzeba sprzątać, zbierać, tłumaczyć i tak dalej.

– No wiesz, bez dzieci też muszę utrzymywać porządek. Co to za problem?

– Żaden, tylko nikt nie rozsypuje ci mąki na świeżo umytej podłodze. A mi to się zdarza.

– No tak, to denerwujące. Ale możesz przecież ich pilnować.

– Oczywiście, że tak. Tylko, że nie możesz nawet na sekundę odwrócić wzroku. Bo jedna chwila i wszystko znów jest wywrócone do góry nogami. Mało tego. Mikrozawału możesz dostać ze 100 razy dziennie. Gdy dziecko biegnie i rozpędzone ląduje na szklanym stoliku, sięga do kuchenki, łapie za żelazko albo próbuje wspiąć się na parapet.

Akurat przechodził obok sąsiad, który za drobne przestępstwa siedział przez klika miesięcy w więzieniu. Tak naprawdę nie był złodziejem. Tak mu się jakoś przydarzyło. Słuchał przez chwilę, coraz szerzej otwierał oczy, aż wreszcie się wtrącił:

– Wie pani co, ja myślałem, że mówi pani o więzieniu. Jeżeli to wszystko prawda, to strasznie pani współczuję. My mogliśmy mogliśmy chociaż wyjść za dobre zachowanie.

Oczywiście, śmialiśmy się z takiego porównania, ale coś w tym jednak jest. Na wychowawczym nie jest aż tak słodko i łatwo, jak by się mogło wydawać. Co o tym myślicie?