Teraz to jest nasze dziecko. Musimy ją stamtąd zabrać

Mój mąż i ja spacerowaliśmy wieczorem po mieście i nagle zauważyliśmy dziewczynkę, która siedziała samotnie na zimnie i płakała.

Jak się okazało, niedawno została sierotą. Od około 3 miesięcy mieszka w domu dziecka. Ma 7 lat. Kiedy zaproponowaliśmy, że odprowadzimy ją do sierocińca, powiedziała, że stamtąd ​​uciekła i nie chce wracać. Chcieliśmy ją jakoś pocieszyć i zaproponowaliśmy, że pójdziemy razem na spacer, a potem pomyślimy, jak rozwiązać tę sytuację.

Szliśmy tak we trójkę, my nie możemy mieć własnych dzieci. Postanowiłam zaprowadzić dziewczynkę do domu dziecka i tam dowiedzieć się o niej więcej. Mój mąż był bardzo niezadowolony, od początku chciał zadzwonić na policję, żeby zabrali dziecko. Już na miejscu dziewczynka ciągle nazywała mnie mamą i prosiła, żebym jej tam nie zostawiała samej.

Spędziliśmy trochę czasu w tym sierocińcu. Kierowniczka opowiadała nam o dzieciach, a w szczególności o tej dziewczynce. Zaproponowała, żebyśmy wzięli ją do siebie w gości, bo byliśmy pierwszymi osobami, do których dziewczynka w taki sposób się odnosiła, nie chciała nas puścić.

Ja od razu się zgodziłam, ale kiedy zapytałam męża, on kategorycznie się sprzeciwił. Powiedział, że nie chce mieć obcego dziecka w domu.

Po burzliwej dyskusji jakoś doszliśmy do porozumienia i dziewczynka poszła z nami.

Mieszkaliśmy we trójkę mniej więcej przez trzy tygodnie. Bardzo się do niej przyzwyczaiłam, ale mój mąż przeciwnie, nie mógł jej zaakceptować, ciągle się denerwował. Doszło do tego, że nie chciało mu się po pracy wracać do domu. Kazał mi ją odprowadzić do sierocińca, bo on tak żyć nie będzie…

Spakowałam więc jej rzeczy, kupione zabawki i zabrałam ją z powrotem. Wszystko rozumiała, bardzo płakała. Ja starałam się nie uronić ani jednej łzy, dopóki nie wróciłam do domu. Wtedy wpadłam w histerię, mąż nie wiedział, co robić, z trudem mnie uspokoił.

W takiej atmosferze minęły cztery dni, a piątego razem zadzwoniliśmy do sierocińca, żeby dowiedzieć się, jak się ma nasza  dziewczynka. Oto, co nam powiedzieli:

— Co chcecie państwo usłyszeć? Nie chce jeść, z nikim nie rozmawia, źle śpi, ciągle chce do was uciekać…

Wtedy mąż powiedział do mnie:

– Kochanie, przepraszam, nie wiem, co się ze mną stało. Nie mogłem się do niej przyzwyczaić, ale teraz rozumiem, że to już jest nasze dziecko. Musimy ją stamtąd zabrać.

Ubraliśmy się, wybiegliśmy z domu i pojechaliśmy.

Teraz wszystko już jest dobrze. Dziewczynka dorasta, jest bardzo mądra i ładna. Mój mąż ciągle mówi, że jest podobna do niego, ale ja uważam, że do mnie! Teraz będziemy składać dokumenty do szkoły muzycznej, bo ma bardzo dobry słuch. My obie sobie razem gramy, a mąż uczy nas obsługi komputerów. Teraz już jest naszą córką.