Te dzieci zesłały nam niebiosa

– Powtórzę jeszcze raz, – lekarz zdjął okulary i podrapał się w tył głowy, – nie może pani mieć dzieci. Jest pani bezpłodna. Kropka. Chętnie bym pani pomógł, ale jestem lekarzem, a nie cudotwórcą – zrobiłem wszystko, co możliwe. Nie będę pani oszukiwał i narażał na koszty, dlatego mówię pani wprost, że dalsze próby jedynie wpędzą panią w depresję.

Znalazłam w sobie tyle siły, żeby nie rozpłakać się w gabinecie, ale jak tylko zamknęłam za sobą drzwi, dałam upust swoim emocjom. Mąż przytulił mnie i zaczął mnie uspokajać, ale w jego oczach widziałam wcale nie mniej bólu.

W ciągu ostatnich sześciu lat zmieniliśmy kilka przychodni i kilkunastu lekarzy. Zwróciliśmy się nawet w stronę medycyny niekonwencjonalnej. Wszyscy na początku obiecywali, że ich metoda daje, jeżeli nie 100%, to przynajmniej dużą szansę na rodzicielstwo. Niestety, ostatecznie ich werdykty były takie same, jak u naszego ostatniego lekarza, z którego gabinetu właśnie wyszłam.

Minęło kilka dni. Starałam się nie myśleć o rozczarowującej diagnozie. Ale nagle zadzwoniła do mnie moja mama.

– Wiesz, córeczko, – zaczęła opowiadać, – właśnie przeczytałam w gazecie, że pary, które nie mogą mieć dziecka, powinny pomagać w sierocińcach albo chociaż wziąć pod opiekę jedno dziecko. To często dużo zmienia.

„W gazetach”... wszystko jest proste. Ile razy w ciągu tych sześciu lat słuchaliśmy różnych przepisów i rad z gazet, magazynów, kalendarzy, nie mówiąc już o tym, co „powiedzieli w telewizji” albo „usłyszałam w radiu”…

Ale nie chciałam kłócić się z mamą i przekonywać jej, że przeczytaliśmy wiele artykułów naukowych i nie znaleźliśmy rozwiązania naszego problemu. A teraz ona chce, żebym uwierzyła w to, co przeczytała w gazecie, więc po prostu odpowiedziałam:

– Dziękuję, mamo, za troskę. Pomyślimy o tym.

W tym momencie nie wiedziałam, że rada mojej mamy wróci do mnie z jeszcze innej strony.

Wieczorem przyszedł mój mąż i powiedział, że teraz, przed świętami Bożego Narodzenia, chciałby coś zrobić, żeby jakoś pomóc domowi dziecka z naszego miasta.

Chociaż byłam zdziwiona, zgodziłam się na propozycję męża.

Dlatego następnego dnia przyjechaliśmy do sierocińca samochodem pełnym prezentów. Nie wiedzieliśmy, gdzie iść, więc weszłam w pierwsze lepsze drzwi, które przykuły moją uwagę.

Okazało się, że to był pokój zabaw. Dzieci hałasowały i nie zwracały uwagi na to, że drzwi się otworzyły. Tylko jedna dziewczynka podbiegła do mnie i, ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, przytuliła się do mnie.

– Mamo, przyszłaś!

Zrobiło mi się gorąco.

„Mamo”, nikt mnie tak nigdy nie nazywał! To było dla mnie niezwykłe. Ta dziewczynka, nie wypuszczając mnie z objęć, nagle pogłaskała mnie po brzuchu i powiedziała:

– Tam mieszka moja młodsza siostrzyczka!

Zaniemówiłam.

Ale jeszcze większym szokiem było dla mnie, kiedy równo tydzień później test ciążowy pokazał dwie kreski! W tym momencie nie miałam żadnych wątpliwości – cuda naprawdę się zdarzają.

Minął rok. Teraz mój mąż i ja mamy dwie piękne córki. Jedną urodziłam, a druga jest trochę starsza, wybrała mnie sama, nazywając mnie matką w pokoju zabaw sierocińca! Ale, tak czy inaczej, obie zesłały nam niebiosa.