Rafał zrozumiał jedno – nie warto dostosowywać się do innych

– Mamo, cały akademik śmieje się ze mnie, że nie jestem taki jak inni, nazywają mnie dziwakiem, wyśmiewają się ze mnie, obrażają, – poskarżył się Rafał matce. Krysia dobrze rozumiała syna, bo ona była taka sama, kiedy po raz pierwszy przyjechała do stolicy i patrzyła na wszystko z szeroko otwartymi ustami. Chodziła po ulicach z mapą w ręce, nie wiedziała nawet jak skorzystać z metra ani jak trafić do supermarketu. Krysia nie wytrzymała tempa życia w wielkim mieście i gdy tylko mogła, wróciła do rodzinnej wsi.

Rafał po maturze wyjechał do Warszawy na studia. Zamieszkał w akademiku, mieszkał w pokoju z jeszcze trzema chłopakami. Rafał studiował na Wydziale Prawa. To był prestiżowy kierunek, a większość studentów pochodziła z zamożnych rodzin. Rafał wszystko osiągnął własną pracą i wiedzą, a Krysia była wtedy niesamowicie szczęśliwa i dumna z syna.

– Synku, a co ty możesz źle robić, żeby się z ciebie wyśmiewali? Przecież nie jesteś od nich mniej inteligentny? 

– Nie, mamo, nie o to chodzi. Nie ubieram się tak modnie i dobrze jak inni. Chwalą się drogimi markowymi rzeczami, a ja noszę spodnie i bluzy z bazaru. Kiedy przyjeżdżam do akademika z torbą pełną jedzenia, śmieją się ze mnie. Bo wszyscy jedzą na mieście. A ja doskonale wiem, że i tak jest ci ciężko, więc staram się jak najwięcej oszczędzać.

Krysia spojrzała na syna ze współczuciem i powiedziała:

– Dlaczego nie powiedziałeś nam od razu? Może znaleźlibyśmy z ojcem trochę pieniędzy, żebyś nie czuł się gorszy od innych?

– Ale to jeszcze nie wszystko, – ciągnął Rafał. – Ja nawet nie mówię tak, jak oni. W zeszłym tygodniu nauczyciel zadał mi pytanie. Kiedy zacząłem odpowiadać, wszyscy spojrzeli na mnie ze zdziwieniem, jakbym uciekł z lasu. Oni nawet mówią modnie, a ja prostym wiejskim językiem. Trochę zaciągam, tak jak wszyscy u nas w wiosce. Nie chcę się zmieniać i zastanawiać nad każdym słowem, które wypowiadam.

Krysi było bardzo żal syna, ale co mogła zrobić? Znowu jak zawsze spakowała mu całą torbę jedzenia, bo wieczorem wracał pociągiem do Warszawy. Chłopak nie wiedział, jak powinien teraz postąpić. Bo mama spędziła w kuchni dwa dni: robiła gołąbki, lepiła pierogi, piekła ciasta i kto wie, co jeszcze. Jeżeli Rafał nie będzie chciał tego wszystkiego zabrać, Krysia się obrazi. Ale jeżeli weźmie jedzenie do akademika, koledzy znowu go wyśmieją i nazwą wieśniakiem.

Rafał jechał pociągiem, a naprzeciwko niego siedział mężczyzna po pięćdziesiątce. To on odezwał się pierwszy. Chyba zauważył, że chłopaka coś męczy. Delikatnie rozpoczął rozmowę.

– Dokąd jedziesz, chłopcze?

Rafał podniósł wzrok i odpowiedział:

– Jadę na studia, ale nawet pan nie wie, jak bardzo nie chcę. Znowu mnie będą nazywali dziwadłem i wieśniakiem.

– A niby dlaczego? – zapytał zaskoczony pasażer.

– Pochodzę z małej wioski. Wychowywałem się zupełnie inaczej i dorastałem w innych warunkach niż moi koledzy z roku. Dlatego uważają, że jestem dziwny.

Mężczyzna lekko się uśmiechnął i odpowiedział:

– Nigdy nie zmieniaj się po to, żeby zadowolić innych. Bądź sobą. To jest tożsamość człowieka, twój szkielet. Dlaczego masz się dopasowywać do swoich kolegów z roku? Kiedyś byłem taki sam. Próbowałem dorównać znajomym ze stolicy. Ale potem zdałem sobie sprawę, że bez względu na to, jak bardzo się staram, nigdy nie będę taki jak oni, wiesz, tak w głębi serca. A później i tak udało mi się dużo osiągnąć. Teraz kieruję działem ekonomicznym międzynarodowej firmy.

Rafał długo słuchał swojego rozmówcy. Ogarnęła go nieopisana radość. Zdał sobie sprawę z najważniejszej rzeczy – nie warto być takim, jak chcą cię widzieć inni, trzeba być tylko sobą.