Historie
Praca, o której marzyłam, odebrała mi całą energię i chęć budzenia się co rano
Mam koleżankę, z którą znamy się od przedszkola. Zawsze marzyłyśmy o tym, żeby razem pracować, od dzieciństwa planowałyśmy wspólne koncerty, jednak żadnej z nas nie udało się zostać artystką. Musiałyśmy więc poszukać stałej pracy.
Ja zatrudniłam się jako niania, a ona szukała takiej pracy, która będzie jej się podobała i w której dobrze zarobi. Pewnego dnia zadzwoniła do mnie i powiedziała, że dostała pracę w duńskiej firmie. Zajmują się hodowlą roślin i sprzedają je w całej Europie. Zarobki są wysokie, tak jak w Danii. Czas pracy też jest przyzwoity, tylko raz w tygodniu trzeba wziąć nocną zmianę.
– Popracuję przez miesiąc i powiem ci, czy to dobra praca, czy nie – powiedziała przyjaciółka.
Miesiąc później Marta, za każdym razem kiedy się widziałyśmy, opowiadała, że ta praca jest niezwykle ciężka. Nie chciało mi się w to wierzyć, bo dziewięciogodzinny dzień pracy nie wydaje się aż tak wyczerpujący, jak zwariowany dzień niani. Ja nie mogłam przewidzieć, jak w danym dniu będą zachowywały się dzieci albo czy rodzicom nie wyskoczy nic nieprzewidzianego. Byłam już gotowa zmienić pracę, zwłaszcza że płacili tam bardzo dobrze. Z takimi pieniędzmi mogłabym wreszcie odłożyć na swoje marzenie – podróż do Japonii.
Następnego dnia poszłam z Martą na spotkanie z potencjalnymi pracodawcami. Ona poszła do pracy, a ja do biura. Przeszłam rozmowę kwalifikacyjną, udowodniłam, że mówię po angielsku, rozwiązałam jakieś testy i powiedzieli, że skontaktują się ze mną później.
Rano odebrałam telefon i usłyszałam, że mogę przyjść do pracy. Pierwszy dzień był łatwy. Zapoznałam się z obowiązkami, przeszłam krótkie szkolenie. Teraz byłam już pracownikiem działu sprzedaży w takiej firmie, o jakiej marzyłam. Pensja była dla mnie bardzo silną motywacją.
Następnego dnia, gdy zabierałam się do pracy, nie mogłam myśleć o niczym poza tym, że moje życie tak bardzo się poprawi. Jeżeli będę dobrze pracować, wyślą mnie w delegację do Danii i na pewno dostanę podwyżkę. Jeżeli wejdę wystarczająco wysoko po szczeblach kariery, będę mogła tam wyjechać na zawsze.
Drugi dzień był dłuższy niż pierwszy. Starałam się poznać partnerów, z którymi współpracuje nasza firma i jak najlepiej zrozumieć swoje obowiązki, których miałam całkiem dużo. Do mnie należało dbanie o stronę internetową firmy, kontaktowanie się z klientami, doradzanie im, powiększanie bazy klientów itp.
Koleżanka powiedziała mi, że przyzwyczajenie się do wszystkiego nie trwało u niej długo. Nikt jej nie popędzał, a wręcz przeciwnie, koledzy wspierali ją i motywowali, ale i tak praca jest ciężka.
Nie rozumiałam, co trudnego jest w tym, żeby śledzić sprzedaż: dokąd szedł towar, kiedy miał dotrzeć na miejsce; oprócz tego musiałam też sprawdzać, czy towar, który czekał na wysyłkę, jest prawidłowo zapakowany. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że będę musiała za każdym razem jechać do magazynu, żeby zobaczyć, co jest przygotowywane do wysłania. Żeby dostać dobrą pensję, musiałam też wypełniać codzienne normy. Marta mi o tym mówiła, ale jej słowa przypomniałam sobie dopiero wtedy, kiedy poczułam cały ciężar tej pracy.
Pracownicy zwykle zostawali w pracy po godzinach. Ja też musiałam zostać, żeby wykonać wszystkie zadania na dany dzień.
Oczywiście dostałam za swoją pracę bardzo dobre wynagrodzenie, ale gdyby można było sprzedawać własną energię, to dostałabym za nią więcej niż za pracę, której tę energię oddawałam. Przez pierwszy miesiąc rzeczywiście, pracowałam niestrudzenie, ale im więcej wykonywałam poleceń, tym mniej spałam i tym szybciej znikał mój entuzjazm i zaangażowanie.
Nawet zarobione pieniądze nie ratowały już sytuacji. W dni powszednie, w weekendy – cały czas myślałam tylko o pracy, często nawet mi się śniła. Po kilku miesiącach zaczęły mi drgać powieki, chodziłam poddenerwowana i zła. Po 2 miesiącach pracy moja koleżanka się zwolniła. Nie mogła już wytrzymać tej presji. Ja nie chciałam tego zrobić, bo mogłam tylko pomarzyć o innej pracy, w której tak dobrze zarobię.
Jednak po kilku miesiącach zrezygnowałam. W końcu nie jestem robotem. Przestały mnie cieszyć drogie ubrania i dobre restauracje, bo nie myślałam o niczym innym poza pracą. Nie cieszył mnie wieczór w najdroższym klubie w mieście, bo układałam w głowie plan na kolejny dzień i zastanawiałam się, jak go zrealizować.
Zwolniłam się i teraz jestem szczęśliwa. Mogę spać spokojnie, nie męczą mnie już sny o pracy, nie budzę się już rano z niechęcią do wszystkiego, co żyje.
Dla kogoś to może być wspaniałe doświadczenie, ale ja wolę mieć mniej pieniędzy i żyć spokojnie niż ciągle się martwić, denerwować i złościć z powodu pracy.
Byliście w podobnej sytuacji? Jak myślicie, co jest ważniejsze: pieniądze czy spokój?
-
Ciekawostki11 miesięcy ago
Przyszła synowa została u nas na noc. Rano odwiedziła nas moja siostrzenica i okazało się, że ona i narzeczona syna się znają. A następnego dnia przyjechała jego przyszła teściowa razem z córką i urządziły straszną awanturę. Z jakiegoś powodu moja siostrzenica powiedziała synowej, że ja i mój mąż nie będziemy im pomagać po ślubie i jeszcze że chcemy sprzedać samochód naszego syna. W rezultacie ślub się nie odbył
-
Rodzina2 lata ago
Obaj moi synowie są żonaci. Moje synowe diametralnie się od siebie różnią – jedna siedzi z telefonem na kanapie, a druga szykuje jedzenie dla wszystkich. Ilona mieszka z nami i nie chce jej się nic robić. Pewnego dnia nie mogłam się powstrzymać i ją zawstydziłam, mówiąc, że u niej zawsze jest brudno. Teraz nikt w domu ze mną nie rozmawia
-
Ciekawostki1 rok ago
Brat przybiegł wcześnie rano, jak tylko dowiedział się, co zrobili rodzice
-
Dzieci2 lata ago
Dałam synom mieszkanie, sama przyjechałam zamieszkać na wsi. Dzieci mieszkały w mieszkaniu podczas nauki, a ja byłam spokojna, że chłopaki spędzają razem czas. Kiedy obaj znaleźli dziewczyny, mieszkanie zrobiło się za małe. Przyszłe synowe były po prostu nie do zniesienia.