Powiedziałam nawet Michałowi o swoich obawach, ale nie posłuchał mnie i zrobił po swojemu – ożenił się z Basią. Tak jak przewidywałam, moja synowa okazała się zupełnie niepoważną osobą

Mój jedyny syn Michał ożenił się bardzo wcześnie. Radziłam mu, żeby tego nie robił, bo Basia, jego narzeczona, była od niego starsza o osiem lat i miała już dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa. Moja przyszła synowa od razu mi się nie spodobała, nie zmyślam – twarz ma jakąś taką przebiegłą. Wydawało mi się, że jest z moim synem tylko dlatego, żeby mieć gdzie mieszkać i żeby ktoś pomógł jej utrzymać dzieci.

Powiedziałam nawet Michałowi o swoich obawach, ale nie posłuchał mnie i zrobił po swojemu – ożenił się z Basią. Tak jak przewidywałam, moja synowa okazała się zupełnie niepoważną osobą

Jak tylko się pobrali, zaczęła od razu rządzić Michałem – raz daj jej to, później co innego. Syn od razu zameldował ją i jej dzieci w swoim mieszkaniu. Basia nie miała żadnych oporów, żeby wyciągać pieniądze od Michała. Co tydzień przychodziła do nas do domu w nowych ubraniach i jeszcze się chwaliła, ile kosztowały! A mój syn spełniał wszystkie jej zachcianki!

Krótko mówiąc, nie minęło nawet pół roku wspólnego życia Michała i Basi, jak moja synowa spakowała swoje rzeczy i razem z dziećmi odeszła od mojego syna. Jak powiedział mi później Michał, poinformowała go, że ​​znalazła sobie bogatszego mężczyznę, który lepiej zadba o nią i jej dzieci. To co zrobiła, rozzłościło mnie, ale tylko dlatego, że widziałam, jak Michał przez to cierpi. Pod każdym innym względem cieszyłam się, że Basia znalazła sobie nową „ofiarę”.

Ale po dwóch tygodniach wróciła do mojego syna. Jak się okazało, była w ciąży, a jej nowy partner nie zamierzał wychowywać cudzego dziecka. A co na to Michał? A mój Michał oczywiście przyjął ją z powrotem razem z dziećmi. Cieszył się też, że wkrótce zostanie ojcem. Oczywiście nie bardzo wierzyłam, że to jest jego dziecko, ale cóż mogłam zrobić – Michał zdecydował, że powinni być rodziną.

Krótko mówiąc, synowa wróciła do ciepłego mieszkanka i zaczęła przygotowywać się do porodu. Nic już nie mówiłam, nie wtrącałam się w ich życie. Niech robią, co chcą. Są dorośli.

Ale dziewczynka, którą urodziła Basia, wcale nie była podobna do mojego syna. Ona jest ciemnowłosa, a mój syn jest blondynem, tak samo jak synowa! Kilka razy sugerowałam Michałowi, że został oszukany, ale on uparcie nie chciał w to wierzyć i ciągle wymyślał „logiczne” wyjaśnienia, dlaczego tak się stało.

„Chcesz wychowywać cudze dziecko – bardzo proszę, – powiedziałam kiedyś, bo już nie miałam argumentów. – Ale ja nie uważam tego dziecka za moją wnuczkę.”

Michał obraził się na mnie i powiedział, że co ze mnie za matka, że nie chcę go wspierać, ale ja uważam, że wszystko powiedziałam tak, jak trzeba. Jeżeli mój syn chce być oszukiwany, to ma do tego pełne prawo, a ja nie lubię, jak ktoś mnie okłamuje.

Ale ostatnio Basia zaskoczyła nas wszystkich jeszcze bardziej. Jakoś  podświadomie byłam gotowa na taki rozwój wydarzeń. Otóż postanowiła jednak wrócić do tamtego mężczyzny, na którego wymieniła mojego syna przed narodzinami swojej najmłodszej córki. Ale on postawił jej jeden warunek – przyjmie ją samą, czyli bez dzieci. A wiecie, co wymyśliła ta „kukułka”? Zgadza się, podrzuci trójkę swoich dzieci mojemu synowi-naiwniakowi, a sama odejdzie do bogatszego.

Kiedy się o tym dowiedziałam, strasznie mnie to oburzyło. Jak to? Przesadziła! Tak długo znosiłam wszystkie jej wybryki, ale ten ostatni to już szczyt bezczelności! Kto to widział – żeby zmusić mojego syna, żeby sam wychowywał trójkę cudzych dzieci, nawet jeżeli on sam najmłodszą córkę uważa za swoją?!

Wzięłam sprawy w swoje ręce. Zadzwoniłam do synowej, wytłumaczyłam jej, gdzie raki zimują i zmusiłam ją, żeby zabrała dzieci tam, dokąd sama pojechała. Ale ta „aktoreczka” zaczęła mi płakać do telefonu, mówiąc, jak żałuje, że zostawiła mojego Michała. Oczywiście nie uwierzyłam w jej bajki, tylko powiedziałam, że daję jej czas do rana, do tej pory ma zabrać dzieci. Krótko mówiąc, następnego dnia przyszła do Michała i powiedziała mu, jak bardzo kocha jego i dzieci, i że tak naprawdę nie chciała odchodzić, sama nie wie, jak to się stało. A jak myślicie, co zrobił mój syn? Wyrzucił ją za drzwi? Nie, przebaczył jej i przyjął z powrotem z nadzieją, że teraz będą żyli długo i szczęśliwie. Szczerze mówiąc, nie mam już do nich siły. Nie będę już wtrącać się w ich życie. W końcu mój syn jest dorosły i ma prawo popełniać własne błędy.