Powiedziałam córce 'nie będę siedzieć z wnukami!’

Długo czekałam na moje 65 urodziny. Od 18 roku życia pracowałam. Wyszłam za mąż, urodziłam córkę. Właściwie całe swoje życie poświęciłam rodzinie. Nie widziałam nic prócz pracy i domu. Nawet nad morzem byłam tylko raz, a wyjazd i tak związany był z pracą.

Z pracy byłam zadowolona. Pracowałam na państwowym stanowisku, z dobrą pensją więc emerytura również będzie całkiem dobra.

Moja córka była już urządzona w życiu. Kupiła mieszkanie, skończyła studia na prestiżowej uczelni, wyszła za mąż. Jestem o nią spokojna. Uznałam, że teraz czas na moje życie. Jak tylko przejdę na emeryturę, to wyjadę na wakacje z mężem, a wcześniej urządzę przyjęcie by świętować z najbliższymi.

Jak tylko złożyłam dokumenty by przejść na emeryturę, na prawdę odetchnęłam z ulgą. Niestety, nie wszystko przebiegło zgodnie z moimi planami.

Kiedy przeszłam na emeryturę, natychmiast córka do mnie zadzwoniła. Powiedziała, że wybiera się razem z mężem do Czech, najpierw na wakacje, a później będzie tam pracować. Oboje znaleźli tam bardzo dobrą pracę. Postanowiliśmy w tym czasie zaopiekować się wnukami, oboje z mężem bardzo je kochamy.

Nikt jednak nie pomyślał, że będzie aż tak ciężko. Nie jestem już młoda, a dzieci cały czas biegają, hałasują. Muszę zajmować się czteroosobową rodziną, a to wcale nie jest łatwe. Wszystko to trwało trzy miesiące, póki córka nie wróciła z zagranicy.

W końcu z mężem postanowiliśmy wybrać się na upragnione wakacje. Kupiliśmy bilety do Hiszpanii. Niestety, znów przyszła córka i powiedziała, że chciałaby zostawić u nas dzieci. Nawet nie zapytała, czy zgadzamy się na to.

Postanowiłam nie zgadzać się na to. Powiedziałam, że nie będę stale siedzieć z wnukami. Wychowałam już swoje dziecko. Wnuki nie powinny być stale moim zmartwieniem. Mogę się nimi zaopiekować, ale nie przez długie miesiące. Nie jestem ich darmową nianią.

Oczywiście córka obraziła się na mnie. Ale czy ja powiedziałam coś obraźliwego? Wnuki bardzo kocham, ale moje życie i odpoczynek jest równie ważny. Muszę zacząć korzystać z życia, kiedy jak nie teraz? Co o tym sądzicie? Warto jest poświęcać się całkowicie dla rodziny, nie poświęcając w ogóle czasu na wakacje?