Poszliśmy z Andrzejem na spotkanie klasowe, na którym okazało się, że mój mąż nie jest szczególnie zadowolony z naszego życia rodzinnego. Niby, że trzymam go pod pantoflem i każę siedzieć w domu i gotować obiady.

Znamy się z Andrzejem jeszcze od szkoły, siedzieliśmy w tej samej ławce. Tak więc nasza pierwsza, nastoletnia miłość przerodziła się w małżeństwo, które trwa szczęśliwie od 15 lat.

Niedawno poszliśmy na spotkanie klasowe, postanowiliśmy spotkać się po 20 latach od zakończenia szkoły. Przyszli wszyscy. Cieszyliśmy się ze spotkania, bo chociaż mieszkamy w tym samym mieście, rzadko się widujemy. I tak się zebraliśmy – rozmawialiśmy, wspominaliśmy dawne czasy, dzieliliśmy się nowinami. No i jakoś tak zaczęli dokuczać mojemu mężowi, że ​​niby jest pantoflarzem i żyje na mój koszt. Bo teraz w mojej rodzinie tylko ja zarabiam i idzie mi całkiem nieźle – kupiłam nam już samochód i mieszkanie.

No i po tym spotkaniu Andrzej jakby się zmienił – zaczął wylewać na mnie wszystkie swoje pretensje, jakbym to ja była czemuś winna. Zajmowanie się obowiązkami domowymi i dziećmi, podczas gdy ja pracuję, jest dla niego upokarzające. Tutaj nie do końca rozumiałam – wszystko było dobrze przez 10 lat, a teraz nagle stało się to upokarzające. Ja z kolei niczego takiego nie widziałam, bo nie dzieliłam pieniędzy na „twoje” i „moje” – jesteśmy rodziną, a to oznacza, że ​​mamy wszystko wspólne.

Jesteśmy małżeństwem od 15 lat i doczekaliśmy się dwóch synów – starszy niedawno skończył 12 lat, a młodszy 8. Kiedy się pobraliśmy, to najpierw pracował tylko Andrzej, był głównym żywicielem naszej rodziny. A ja byłam zwykłą gospodynią domową, później zaszłam w ciążę i poszłam na urlop wychowawczy. I na drugi.

Pamiętam, jaki to był trudny czas, bo wtedy zaczął się kryzys. Mąż przynosił do domu coraz mniej pieniędzy, a później zupełnie stracił pracę. Trzeba było od razu coś wymyślić, skąd wziąć pieniądze i z czego żyć. Andrzejowi wtedy opadły ręce i to ja stałam się generatorem pomysłów. Kiedy zaczął je krytykować, postanowiłam zacząć działać na własne ryzyko.

Na wychowawczym dysponowałam całym rodzinnym budżetem, więc od czasu do czasu odkładałam pewną kwotę, jakbym coś przeczuwała. Postanowiłam więc zainwestować te zaoszczędzone pieniądze w jeden z moich pomysłów i okazało się, że się nie pomyliłam. Z małego pomysłu wyszedł dobry biznes i dopiero, jak mi zaczęło wychodzić, Andrzej zaczął mnie wspierać i pomagać w każdy możliwy sposób. Dlatego wziął na siebie wszystkie obowiązki związane z domem i opieką nad dziećmi. Dzięki temu naszej rodzinie dobrze się powodziło.

I nagle, dzięki starym znajomym, okazało się, że mój mąż nie jest zadowolony z tego, co się dzieje, że nigdy nie chciał siedzieć w domu i czekać, aż żona wróci z pracy. Niby zależało mi tylko na pieniądzach, a ja po prostu nawet nie wiedziałam, jak na to zareagować. Zamiast podziękowań za wyciągnięcie naszej rodziny z kryzysu, słyszę krytykę.

Oczywiście starałam się postawić na miejscu męża. Nie było to trudne, bo tak samo wyglądało moje życie przez pierwsze 5 lat po ślubie. Dlatego wszystko doskonale rozumiałam.

Ale myślę, że jemu było trudniej, bo może zraniłam jego ego, bo tak jakby zamieniliśmy się miejscami. Uważnie słuchałam mojego męża i myślałam, co w tej sytuacji można zrobić, żeby uratować naszą rodzinę.

Kiedy zapytałam Andrzeja, co on proponuje, miał tylko jeden pomysł. Zasugerował, że to on zajmie się naszym biznesem. Tylko, że ja wiedziałam, że jest mało prawdopodobne, żeby był w stanie dobrze uszyć damską odzież. Co więcej, ja już się na tym znam, a  jeżeli on zacznie od zera, to firma może upaść i stracimy wszystkie dochody.

Dlatego wpadłam na pomysł, żeby Andrzej założył własną firmę. Jeżeli wszystko mu pójdzie dobrze, ja będę mogła przekazać swoje obowiązki zastępcy i spędzać więcej czasu w domu, z dziećmi. Mężowi spodobał się ten pomysł i wreszcie znowu zobaczyłam tę iskrę w jego oczach. Zapalił się do pomysłu założenia własnej stacji wymiany opon.

Dokładnie wszystko przemyśleliśmy i przygotowaliśmy biznesplan. Zainwestowaliśmy wszystkie nasze oszczędności, a Andrzej znowu został głównym źródłem pieniędzy dla naszej rodziny. Ja z kolei przekazałam swoje obowiązki zastępczyni, tak jak planowałam, i teraz tylko sporadycznie przychodzę sprawdzić, jak tam wygląda sytuacja.

Może to spotkanie z dawną klasą dało nam znacznie więcej niż myśleliśmy? Teraz nasz związek stał się dużo lepszy. Czuję się jak prawdziwa kobieta obok mężczyzny, na którym mogę teraz polegać.

Zrozumiałam, że wszystko, co dzieje się w naszym życiu nie dzieje się przypadkiem.To zawsze jest tylko dla naszej korzyści.