Po porannym spotkaniu z sąsiadkami przez cały dzień nie mogłam sobie znaleźć miejsca

– Dzień dobry! – moja sąsiadka, Mariola, prowadziła małą Sarę do przedszkola.

Moi sąsiedzi nie są bogatymi ludźmi. Mąż Marioli był człowiekiem dobrym i opiekuńczym, ale po ciężkiej chorobie, która zabrała go trzy lata temu, sprawy w rodzinie potoczyły się źle.

Mariola pracuje na dwóch etatach, bo większość z tego, co zarabia, idzie na spłatę kredytu na mieszkanie.

Mała Sara prawie nie pamięta swojego ojca, bo ma niewiele ponad cztery lata. Czasami staram się pomagać sąsiadce, z jedzeniem albo z pieniędzmi, ale jest zbyt dumna i nie zawsze chce przyjąć pomoc.

Tego dnia było bardzo mroźno. Zauważyłam, że mała Sara miała na sobie lekką kurtkę i jesienne buty. Na taki ziąb! Po porannym spotkaniu z sąsiadkami przez cały dzień nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Chciałam im pomóc, ale nie mogłam dać pieniędzy – po prostu Mariola by ich nie przyjęła. Postanowiłam więc, że zrobię inaczej.

Po pracy wzięłam pewną sumę pieniędzy, którą odłożyłam na Sylwestra. Uznałam, że wymyśliłam dla nich lepszy cel. W „Świecie Dziecka” kupiłam różową puchową kurtkę, ciepłą czapkę, szalik i rękawiczki. W sklepie obuwniczym piękne śniegowce w złotym kolorze. A w sklepie z zabawkami – dużego misia.

– Nie, to nie ode mnie. Zostawił to u mnie Święty Mikołaj. – Wręczyłam prezent Sarze i szybko wróciłam do domu, żeby powstrzymać łzy, które napłynęły mi do oczu.

Tamtego Nowego Roku nie powitałam, tak jak planowałam, w górach. Ale w domu też dobrze się bawiłam, bo teraz prawie codziennie przychodzi do mnie w gości taki mały cud w różowej puchowej kurtce!