Oleńka

Z Markiem, ojcem Oleńki, znamy się od dawna. Mieszkaliśmy obok siebie, chodziliśmy razem do przedszkola, bawiliśmy się w piaskownicy i w chowanego. Marek był moim najlepszym przyjacielem – zawsze mogłam na niego liczyć. Przyjaźniliśmy się jeszcze mniej więcej do 5-6, kiedy, kiedy nosił za mną plecak i zjadał moje kanapki. Często całą grupą dzieciaków, siedzieliśmy do późna na podwórku, słuchając przerażających historii i patrząc w gwiazdy. Wydawało mi się, że Marek był moją pierwszą miłością – taką świeżą, czystą i niewinną. Pewnego ranka jednak gdzieś zniknął:

– Mamo, gdzie się podział Marek? – zapytałam – Czy jeszcze go kiedyś zobaczę?

– Marek trafił do domu dziecka, tak zdecydowała opieka społeczna. Jego ojciec pije, a matka jest narkomanką.

Było mi tak przykro, że nie potrafię tego wyrazić słowami. Moja przyjaźń z Markiem trwała przecież przez całe dzieciństwo. Wydaje mi się, że był we mnie chyba nawet trochę zakochany. Nie wyobrażałam sobie, jak poradzę sobie bez mojego najlepszego kolegi, z którym przeżywałam i smutki, i radości. A z kim teraz podzielę się drugim śniadaniem? Kto mi pomoże z plecakiem? To było wielkie rozczarowanie mojego dzieciństwa.

– Po co ci ten Marek? Niedługo pojedziesz na studia, tam sobie znajdziesz odpowiedniego chłopaka – lubiła mi powtarzać mama.

Tak się też w końcu stało. Wyjechałam do stolicy, dostałam się na uniwersytet ekonomiczny, ale szczęścia w miłości jakoś nie mogłam znaleźć. Pierwszego męża poznałam na imprezie studenckiej, też studiował finanse. Pobraliśmy się, urodziłam córkę. Ale kilka lat później mąż zostawił mnie samą z dzieckiem. Pracowałam na dwóch etatach, żeby zapewnić sobie i mojemu dziecku jak najlepsze życie. Niezręcznie było mi prosić o pomoc rodziców. W końcu dali mi już wszystko, co mogli. Teraz powinnam już radzić sobie sama. I tak było. Powtarzałam sobie, że co mnie nie zabije, to mnie wzmocni, więc nie warto się poddawać. Poza tym musiałam żyć i walczyć dla swojego dziecka. Dla przyszłości mojej córeczki. Ona zasłużyła na to, co najlepsze, bo jest moją malutką księżniczką.

 – Ciociu, pomożesz mi zrobić przebranie na występ? Bo pani w szkole poprosiła, żebym była śnieżynką, a tata w ogóle nie ma czasu – podbiegła do mnie Oleńka, która mieszkała po sąsiedzku.

Po tym, jak zostawił mnie mąż, przeprowadziłam się z córeczką do mamy. Nie przypuszczałam, że czeka tam na mnie taka niespodzianka.

– Ciociu, a śnieżynka ma jaką spódniczkę? Niebieską czy białą? A pomożesz mi się nauczyć kolędy? – pytała Oleńka.

Dziewczynka biegała wokół mnie, tańczyła, śpiewała. To, co mnie zaskoczyło, to zdjęcie Marka na ścianie.

– To twój tata?

– Tak, Marek. Jest żołnierzem.

Po chwili Marek we własnej osobie stanął w drzwiach. Był tak zaskoczony, że od razu usiadł na krześle.

– Cześć, Gosiu. Nie spodziewałeś się mnie tutaj? Sam nie wiedziałem, czy wrócę. Po wyjściu z domu dziecka przyjęli mnie do wojska. Później poznałem Martę, moją przyszłą żonę. Wzięliśmy ślub, urodziła się Oleńka, ale nam się jakoś nie poukładało. Rozstaliśmy się, a Ola została ze mną.

– Marek, tak się cieszę, że tu jesteś. Moje małżeństwo też się rozpadło. Myślę jednak, że teraz wszystko możemy ułożyć na nowo.

Gosia wybiegła z mieszkania, płacząc. Była tak bardzo poruszona tym spotkaniem. Okazało się, że przez całe życie kochała Marka. Wkrótce się pobrali, a Oleńka była bardzo szczęśliwa, że ​​ma tak cudowną nową mamę.