Obca dziewczyna urodziła mi syna

Minęło już dwanaście lat, a ja dopiero teraz zebrałam się na odwagę, żeby wyznać mężowi prawdę o naszym synu.

Byłam już wtedy po trzydziestce. Byliśmy małżeństwem od sześciu lat, ale nadal nie mieliśmy dzieci. Ostatnia wizyta w szpitalu potwierdziła to, czego obawiałam się najbardziej – niepłodność.

W naszym małżeństwie zaczęły się problemy. Widziałam, że mój mąż myśli o rozstaniu i nawet go rozumiałam.

Ale dostałam szansę, której nie mogłam przepuścić.

Pracowałam wtedy jako anestezjolog w jednym z największych szpitali w mieście, często na oddziale położniczym. Moja najlepsza przyjaciółka jest ginekologiem i często rozmawiałyśmy o naszych pacjentach.

Przyszła do niej dziewczyna, która zaszła w ciążę w wieku siedemnastu lat. Nie chciała tego dziecka, ale nie było żadnych przesłanek do aborcji. Dlatego postanowiła urodzić, ale od razu powiedziała, że zrzeknie się dziecka.

W tym momencie przyszedł mi do głowy pomysł. Poprosiłam zaufane koleżanki z pracy, żeby pomogły mi udawać, że to moje dziecko. Powiedziałam mężowi, że jestem w ciąży, a później przez dziewięć miesięcy nosiłam sztuczny brzuch, wykonany ze specjalnego materiału. Często musiałam „leżeć na podtrzymaniu”, żeby mąż pomyślał, że ciąża przebiega z komplikacjami, bo inaczej nie byłabym w stanie mu wytłumaczyć, dlaczego nie może dotykać brzucha.

Dziewczyna urodziła ślicznego chłopca. W dodatku, jaki to był szczęśliwy zbieg okoliczności, zobaczyłam u niego kilka rudych kosmyków. A mój mąż jest właśnie rudy!

Mąż był przeszczęśliwy, a ja nie chciałam mu mówić prawdy.

Tak bardzo się bałam, że ta dziewczyna zmieni zdanie i powie, że jednak chce zatrzymać dziecko.

To jest moja historia. Przyznałam się po dwunastu latach. Mój mąż od dwóch tygodni jeszcze się do mnie nie odezwał. Mam nadzieję, że mnie nie zostawi…