Connect with us

Historie

O niezdecydowaniu i przebiegłej sąsiadce.

Od pewnego czasu, zaczęła się do mnie odzywać sąsiadka o imieniu Teresa. Kiedy jej mąż miał samochód, nie utrzymywaliśmy ze sobą żadnych kontaktów. Rodzina sąsiadów z powodu kłopotów finansowych była zmuszona sprzedać samochód. Teresa przyzwyczaiła się do wygodnego podróżowania autem. Jej zdaniem autobusy czy też pociągi nie były dla niej, ponieważ było w nich tłoczno i duszno. Wówczas zauważyła mnie, bo miałem samochód.

Wiem, że po mieście wygodniej i szybciej jeździ się samochodem. Rozumiem to, bo gdy miałem auto w naprawie, byłem bardzo nieszczęśliwy i byłem zmuszony wypożyczyć samochód. Transport publiczny to często jazda na stojąco, co nie jest komfortowe, gdy jedziemy długi odcinek drogi.

Teraz gdy wychodzę rano do pracy, sąsiadka już czeka na mnie na drodze i często jest z mężem i dziećmi. Przy tylnym siedzeniu mam powieszony garnitur, który czasem ubieram w pracy. Gdy cała ich rodzina wsiada do mojego auta, muszę przenieść garnitur do bagażnika, co jest dosyć uciążliwe. Na początku cieszyłem się, że mogę pomóc sąsiadce, podwożąc ją do pracy, ale teraz żałuję swojej decyzji. Sam jestem sobie winien. Nie potrafię odmówić pomocy ludziom, lubię być przydatny, ale w tym przypadku, moje dobro wychodzi mi bokami.

Gdy jeździłem sam, pełen zbiornik paliwa wystarczał mi na tydzień, teraz wystarcza tylko na kilka dni, ponieważ zawożę sąsiadkę bezpośrednio pod budynek, w którym pracuje. Po pracy również po nią przyjeżdżam, a piekarnia, w której pracuje, znajduje się na obrzeżach miasta. Droga tam jest zniszczona, pełna dziur i wybojów. Pewnego dnia, gdy specjalnie nie odebrałem od niej telefonu, skarciła mnie, mówiąc, że jestem nieodpowiedzialny. Poprosiła mnie, abym więcej tego nie robił. Sąsiadka nie płaci mi za paliwo, kilka razy dostałem od niej bułki lub placek z piekarni. Czy mogę odmówić sąsiadce?

Często przed snem układam sobie w głowie mowę, jaką wygłoszę jej rano: „Zacznij jeździć pociągiem lub autobusem, bo mam już dosyć bycia szoferem. Oddaj mi 5 tysięcy złotych za paliwo i nie pokazuj mi się więcej na oczy”.
Jednak nic takiego jej nie mówię. Każdego ranka ponownie odwożę Teresę do pracy, uśmiechając się do niej po drodze.

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

18 + 12 =

Trending