Nie wiedzieliśmy, że przed nowym rokiem zdarzają się takie „cuda”, ale życie jest nieprzewidywalne. Wsparcie jest ważne dla każdego, w każdym wieku, więc postanowiłam pomóc mojej najdroższej osobie, nie czekając na znak losu.

Był zimowy wieczór. Smażyłam ulubione naleśniki męża, a w telewizji brzmiały obietnice polityków, które Stefan często oglądał podczas kolacji. Mąż pracuje jako nauczyciel chemii, od ponad trzydziestu pięciu lat, a ja jestem już na emeryturze.

-„Zbliżają się święta, a wraz z nimi wydatki i długi” – powiedziałam mężowi.

-„Dlaczego długi, skarbie”? – odpowiedział. „Wszystko będzie dobrze, nie martw się. Niedługo dostanę premię w pracy i może nawet kupimy nowy telewizor”.

– „Żebyś dalej słuchał tych polityków?” – odpowiedziałam Stefanowi”. Lepiej kupić nową lodówkę, bo ta już stara i wysłużona”.

Mężczyzna machnął ręką i poszedł do sypialni, nie wiedząc, że wkrótce nie będzie pieniędzy, ani na telewizor, ani na lodówkę.

Następny dzień rozpoczął się tak samo, jak wszystkie poprzednie: śniadanie, prasowanie ubrań dla męża, kanapki do pracy, gotowanie obiadu i sprzątanie mieszkania. Po południu czekałam na męża, który miał wrócić z pracy. Gdy otworzył drzwi wejściowe, wyszłam mu na spotkanie i wystraszyłam się, widząc jego pobladłą twarz.

-„Co się stało, Stefanie”? – zapytałam.

– „Nie będzie ani nowej lodówki i telewizora też nie będzie. Zostałem zwolniony z pracy”.

– „Żartujesz ze mnie? Co ty mówisz?”

To nie były żarty, mój mąż mówił prawdę. Nie mogło mi się pomieścić w głowie, jak można tak łatwo zwolnić z pracy doświadczonego i cenionego nauczyciela.

„Nie wiem, gdzie iść do pracy, bo nic więcej nie umiem”.- wzdychał mężczyzna.

Minęły dwa miesiące, podczas których Stefan nie wychodził z domu. Stracił sens życia i wiarę w sukces w szukaniu nowego zajęcia. Jego apatia wpływała na mnie również. Zdałam sobie sprawę, że wszystko jest teraz na mojej głowie. Ponieważ nie potrafiłam wpłynąć na męża, aby szukał jakiegoś zajęcia, sama musiałam dorabiać, abyśmy mieli z czego żyć. Podjęłam się sprzątania w sklepie, za co otrzymywałam niewielkie wynagrodzenie. Jest mi ciężko, ale wierzę, że wszystko będzie dobrze. Pozostaje mi tylko wiara.

W kuchni nadal stoi stara lodówka i coraz rzadziej smażę ulubione naleśniki dla męża.