’Nie warto było przychodzić, mogłeś zostać w domu’ – powiedział nam lekarz.

Mój przyjaciel i ja jesteśmy studentami. Mieszkamy razem, bo tak jest znacznie taniej. Na studia wyprowadziliśmy się z rodzinnego miasta, więc jesteśmy tutaj dla siebie jedynym wsparciem.

Podczas studiów musiałem pojechać na kilka dni do domu, więc Artur został sam w mieszkaniu. To było jeszcze przed pandemią koronawirusa, w 2019 roku.

Kiedy wróciłem, zastałem przyjaciela w kiepskim stanie. Przez dwa dni miał gorączkę, nie mógł nic jeść, nie miał nawet siły, by poruszać się po mieszkaniu. Zadzwoniłem do lekarza i usłyszałem, że Artur powinien siedzieć w domu i dużo pić.

Sytuacja się nie poprawiała. Kazałem więc Arturowi koniecznie pójść do innego lekarza i zrobić badania. Przyjaciel umówił się na wizytę, na której usłyszał że nie potrzebnie przychodził do lekarza. Powinien zostać w domu i poczekać aż temperatura spadnie. Lekarz zapewniał że to sezonowa choroba. Właściwie w ogóle nie zbadał Artura, był całkowicie obojętny.

Stan Artura się pogarszał. Temperatura nadal była wysoka, zaczął też wymiotować, mieć trudności w oddychaniu. Był bardzo osłabiony. Uspokajał mnie, że na pewno mu to przejdzie. Nie było jednak lepiej od tygodnia.

Postanowiłem więc zadzwonić do mamy Artura i powiedzieć jej o chorobie syna. Jeszcze tego samego dnia przyjechała do nas i zabrała Artura do lekarza. W końcu jakiś lekarz go zbadał i stwierdził, że Artur ma zaawansowane zapalenie płuc. Zbadali go tylko dzięki jego matce.

Teraz nikt nie dba o innych ludzi. Kto wie, co byłoby z Arturem, gdyby nie moja interwencja.