– Nie jestem twoją mamą, nie będę się z tobą cackać, – od dzieciństwa mówiła mi Marta.

Mam dwadzieścia cztery lata, jeszcze nie jestem mężatką. Tak się złożyło, że moja mama zmarła, gdy byłam jeszcze dzieckiem. Szczerze mówiąc, nawet jej nie pamiętam. Gdyby nie zdjęcia, nie wiedziałabym nawet, jak wyglądała. Ojciec przez pewien czas był w żałobie, ale potem uznał, że powinien się ożenić po raz drugi. Nie obwiniam go, bo był wtedy młody i został sam z dzieckiem.

Marta, moja macocha, wprowadziła się do naszego domu, kiedy miałam sześć lat. Nigdy nie ukrywała, że ​​nie jesteśmy ze sobą spokrewnione i nigdy nie prosiła, żebym nazywała ją mamą. Zawsze zwracałam się do niej po imieniu. Marta wychowywała mnie, ale nie jak córkę.

– Nie jestem twoją mamą, nie będę się z tobą cackać, – od dzieciństwa mówiła mi Marta.

Nie, nie znęcała się nade mną ani mi nie dokuczała, ale wychowywała mnie dość surowo. Nigdy nie zaznałam od niej pieszczot ani matczynego ciepła, ponieważ Marta była z natury osobą pozbawioną emocji i dość sztywną. Ona i ojciec nie mieli wspólnych dzieci, ponieważ, jak się później dowiedziałam, moja macocha miała problemy zdrowotne. Ale nigdy nie widziałam jej, żeby płakała. Była jedną z tych kobiet, które można nazwać „żelazną damą”.

Mój ojciec zmarł dwa lata temu na skutej wypadku. Obie z Martą bardzo mocno przeżyłyśmy tę stratę. Dopiero gdy mój ojciec zmarł, zobaczyłam, jak bardzo Marta go kocha. Na pogrzebie prawie zemdlała z emocji. A ja nawet jej nie przytuliłam.

Potem ograniczyłam kontakty z moją macochą do minimum, ponieważ uznałam, że skoro nie ma ojca, to nie ma też powodu, żebyśmy się widywały. Jednak Marta wręcz przeciwnie, zaczęła do mnie dzwonić częściej niż przedtem. Zrobiła się bardziej wrażliwa i delikatna.

A miesiąc temu dowiedziałam się, że Marta też odeszła. Biedna, nie mogła poradzić sobie z rozstaniem z moim ojcem, którego tak bardzo kochała. Po pogrzebie Marty znalazłam list od niej, w którym napisała: „Moja kochana, moja córko! Płaczę, kiedy piszę te słowa, bo nigdy w życiu tak Cię nie nazywałam. Ale kochałam Cię, jak własne dziecko. Bardzo mi przykro, że z powodu mojego charakteru nigdy nie umiałam okazać Ci uczuć. Łatwiej mi to napisać. Byłaś moją córką, prawdziwą i jedyną. Byłaś – bo kiedy będziesz czytała te słowa, mnie już nie będzie. Ale zawsze będę Cię kochać. Dziękuję Ci, że byłaś w moim życiu.”

Siedziałam i płakałam jak nigdy przedtem. Marta mnie kochała! Trudno to zrozumieć, ale nie była taka, na jaką wyglądała. Szkoda, że ​​wcześniej o tym nie wiedziałam.

Czasami ludzie wcale nie są tacy, jak o nich myślimy. Ale potrzeba czasu, żeby się tego dowiedzieć.