– Musimy poważnie porozmawiać – powiedziała córka do rodziców ze smutkiem w oczach.

Mamo, tato, muszę z wami poważnie porozmawiać — powiedziała nieśmiało Ada.

– Coś się stało? Coś z Adamem? Coś z wnukiem? – mów! – zapytała przerażona mama.

– Nie, Nie. Z Twoim wnukiem wszystko jest w porządku, ale z Adamem… – milczała Ada.

– Dlaczego trzymasz nas w niepewności?-powiedział groźnie ojciec.

– Żyje, ma się dobrze, nie martw się. Po prostu zdecydowaliśmy się rozstać.

Mama zbladła. Posypały się pytania: Jak? Dlaczego? Z jakiego powodu? Tata milczał, więc córka postanowiła im wszystko wytłumaczyć.

– Mogę zapytać o co chodzi? – zapytał tata.

– Nie zgadzamy się — odpowiedziała Ada.

– Dziwne. Znacie się od dziesięciu lat, od pięciu jesteście małżeństwem macie małe dziecko, a teraz zauważyłaś, że do siebie nie pasujecie? – powiedział ojciec.

– Czy Adam w ogóle o tym wie?- dopytywał.

– Niezupełnie. Pewnie myśli, że nie mówię poważnie, ale będzie tak, jak postanowiłam-odpowiedziała ostro córka.

Gdy mama zasypywała córkę pytaniami, ta nie wytrzymała napięcia i się rozpłakała.

– A teraz mów wszystko po kolei — zaproponował tata.- Czy mąż cię zdradza?

– Nie! – krzyknęła Ada. Jak mogłeś tak pomyśleć?

– Muszę wiedzieć wszystko, żeby zrozumieć, co sobie wymyśliłaś.

– A może kogoś sobie znalazłaś? – zapytała nieśmiało matka.

– Mamo, kocham Adama, przestań wymyślać. Nie potrzebuję nikogo innego — powiedziała córka ze łzami w oczach.

Adam wszedł cicho do domu teściów. Bardzo się martwił z powodu kłótni z żoną i chciał ją przeprosić, ale stał niezauważony i słuchał rozmowy żony z jej rodzicami.

– Teraz to już nic z tego nie rozumiem — powiedział ojciec. Mąż cię kocha, ty jego też, więc jaki jest powód?

– Odkąd urodziłam dziecko, przestał mi poświęcać czas – zaczęła Ada. Nie chce mi pomagać przy synku, mówi, że nie umie wszystkiego. To jest moje pierwsze dziecko i jestem zmęczona. Czasami chcę włożyć sukienkę i pójść na spacer, do restauracji lub wyjechać gdzieś z przyjaciółmi. Cały czas muszę siedzieć z dzieckiem w domu. Za każdym razem, gdy chcę o tym porozmawiać, kłócimy się i rozmowa się kończy, a problem pozostaje.

– Córeczko, musisz spokojnie omówić te wszystkie problemy z mężem — powiedziała mama. To nie jest powód do rozstania. Masz wspaniałą rodzinę i każdy problem można rozwiązać, jeśli oboje tego chcecie.

– Może on mnie już nie kocha! – płakała Ada.

Adam nie wytrzymał i wbiegł do pokoju z ogromnym bukietem róż.

Ada była bardzo zaskoczona widząc męża.

– Głuptasie, kocham cię najbardziej na świecie, nie zgadzam się na żaden rozwód, a wszystkie te drobne problemy, rozwiążemy wspólnie.