Moje marzenie się spełniło, ale już nie chcę kota!

Od dzieciństwa chciałam mieć dużego kota rasy Maine Coon. Zawsze prosiłam rodziców, żeby mi takiego kupili, ale cena była za wysoka. To jest w końcu rasowy kot, do tego nie jest mały, dwa, może nawet trzy razy większy od zwykłego kota domowego. Postanowiłam, że sama sobie takiego kupię, jak dorosnę!

No i teraz mam dwadzieścia sześć lat, rodzinę, męża i czteroletniego syna. Zarabiamy wystarczająco dobrze, mamy ogromne mieszkanie – cztery przestronne pokoje, dwie łazienki i kuchnię, o jakiej zawsze marzyłam.

Porozmawiałam ze swoimi chłopakami, opowiedziałam im o kocie, pokazałam zdjęcia. Znalazłam nawet jedną ofertę w naszym mieście. Na olx był na sprzedaż Maine Coon w bardzo dobrej cenie, bo kotek nie miał już dwóch miesięcy, jak zwykle przy sprzedaży, tylko cztery. Ten z jakiegoś powodu długo nie chciał się sprzedać.

Mój syn był zdecydowanie „za”, bo wszystkie dzieci kochają zwierzęta, a mąż się zgodził, bo wiedział, jak bardzo pragnęłam mieć tego kota. Więc zdecydowaliśmy – bierzemy go! No i już trzymałam go na rękach – mojego czarno-białego kota, który za chwilę będzie ogromny, jak na tych zdjęciach, które oglądałam. Nazwaliśmy go „Predator”, bo z pyszczka  nie przypominał zwykłego kota, tylko co najmniej rysia.

Byłam taka szczęśliwa, ciągle go ​​głaskałam, wracałam z pracy jak najszybciej, żeby się tylko z nim pobawić. Wszystko było świetnie aż do chwili, kiedy w wieku sześciu miesięcy nasz kot stał się za duży. Zrzucał wszystko, co spotkał na swojej drodze. Nie bawił się, jak wszystkie koty, małymi zabawkami, tylko odgryzł kawałek drzwi do kuchni (ten kawałek to była właściwie połowa drzwi) i bawił się nim. Syn się go bał.

Mój mąż był w szoku, bo nigdy by się nie spodziewał takiego zachowania po kocie, nawet jeżeli jest duży i rasowy. To było tak, jakby w naszym domu naprawdę pojawił się ryś. “Predator zrobił się naszym szefem, a my jesteśmy jego niewolnikami”, – powiedział mój mąż.

Raz wskoczył na szklany stolik kawowy w salonie i od razu go stłukł. A taki jest mądry, zaraza, że widzę, że mnie rozumie, ale specjalnie nie słucha! Doniczki z kwiatami, tak bardzo je kochałam, wiedziałam, że koty mogą je przewracać, ale ten jest jeszcze gorszy, bawi się nimi jak piłkami!!!

Kiedy Predator skończył siedem miesięcy, umieściłam ogłoszenie na tym samym serwisie ogłoszeniowym, na którym go kupiliśmy, i to za darmo. Zabrali go dzień później, ot i cała historia.