Connect with us

Życie

Mój mąż był przeciwny temu, żebym szła do pracy. Wiedział, że wtedy jego finansowa przewaga nade mną się zmniejszy.

Jak tylko się pobraliśmyBogdan powiedział, że byłby szczęśliwy, gdybym zajęła się domem, a on utrzymaniem naszej rodziny. Na początku nawet mnie to ucieszyło – mąż bierze na siebie taką odpowiedzialność – no cóż, jaka kobieta o tym nie marzy?

Sumiennie wykonywałam wszystkie obowiązki dobrej żony i przez długi czas nawet sprawiało mi to przyjemność. Naprawdę, lubię utrzymywać dom w czystości, gotować i cieszę się, kiedy mąż jest zadowolony. Nawet kiedy urodziła się nasza córeczka, uwielbiałam te wszystkie domowe zajęcia.

Tylko, że nawet jeżeli coś bardzo lubisz, ale robisz to codziennie, to prędzej czy później ci się znudzi. Tak było ze mną – nieważne jak bardzo kochałam swoją rodzinę, to od czasu do czasu potrzebowałam też odpocząć. A przez te wszystkie lata nie miałam ani jednego dnia, który mogłabym poświęcić sobie.

A kiedy w końcu chciałam wziąć mini wakacje od mojej rodziny, dostałam w odpowiedzi jedynie niezadowolenie mojego męża. Nie zrobiłam z tego żadnej afery, ale zaczęłam się nad tym poważnie zastanawiać.

Po tym incydencie zdałam sobie sprawę, że coś musi się zmienić. A żeby zrobić sobie małą odskocznię od codziennej rutyny, pomyślałam, że znajdę jakąś pracę. Pozwoliłoby mi to odpocząć i spotkać się z ludźmi, bo wiecie jak to jest, jak się siedzi w domu, to z nikim człowiek nie rozmawia. No i miłym dodatkiem byłaby pensja, bo szczerze mówiąc, trochę niezręcznie jest ciągle prosić męża o pieniądze, nawet na jakieś kobiece drobiazgi.

Chociaż mój plan bardzo mi się podobał, to męża nie zachwycił. Bogdan był nawet wyraźnie zły z tego powodu. – Utrzymuję cię przecież, nie wystarcza ci to? – usłyszałam w odpowiedzi.

W ogóle mnie nie słuchał, nie rozumiał, że nie chodzi tylko o pieniądze. Nie udało mi się go przekonać. A ponieważ nie chciałam się z nim aż tak kłócić, to dalej żyłam tak, jak wcześniej.

Mimo, że nic już nie mówiłam, to mąż ciągle do tego wracał. Zaczął mnie kontrolować i dzwonił po 10 razy dziennie – chyba sprawdzał, czy nie uciekłam do pracy. A niemal za każdą wydaną złotówkę domagał się paragonów.

Czułam się, jakby mnie dusił taką presją i kontrolą. A ponieważ nie miałam żadnego wsparcia ze strony Bogdana, zdecydowałam, że ​​nadszedł czas, żeby we własne ręce wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Tym bardziej, że powinnam dawać dobry przykład mojej córce.

Znalazłam więc pracę, a z mężem, który się temu sprzeciwiał, się rozwiodłam. Teraz czuję się szczęśliwa, spełniona i wolna. Już nie pozwolę, żeby jakiś mężczyzna tak mnie traktował.

Trending