– Mamo, – chłopiec siada obok kobiety, – kiedy wracamy do domu? Chce mi się jeść

Od dzieciństwa nie lubię tego zapachu chloru z płynu, którym myje się podłogi. Zwykle szerokim łukiem staram się unikać miejsca, w którym czuć ten zapach, bo od razu psuje mi się humor. Dzisiejsza sytuacja nie była wyjątkiem.

No, ale siedzę i czekam w kolejce do okulisty – mam badanie lekarskie do pracy. Przychodzi kobieta z dzieckiem. Kobieta jest w widocznej ciąży – z trudem oddycha i trzyma się za duży brzuch. Mniej więcej czteroletni chłopiec trzyma ją za rękę. Mały ma okulary z grubymi szkłami – od razu widać, że idzie do lekarza nie tylko na kolejne badanie, ale z wyraźnym problemem.

– Mamo, – chłopiec siada obok kobiety, – kiedy wracamy do domu? Chce mi się jeść.

– Jeszcze trochę, Antosiu, – uśmiecha się kobieta.

Przychodzi moja kolej na wejście do gabinetu. Ale zwracam się do kobiety z chłopcem i mówię:

– Proszę wejść przede mną.

– Och, dziękuję, – kobieta szczerze się uśmiecha i razem z dzieckiem wchodzi do gabinetu.

Gdy tylko drzwi się za nimi zamknęły, na korytarzu się zaczęło:

– Bardzo sprytnie, – krzywi się jakaś czterdziestoletnia paniusia z jasnorudymi włosami. – Więc z dzieckiem można przyjść sobie na końcu, ale i tak wejść bez kolejki!

Jestem oburzona takim tokiem myślenia.

– To moja decyzja, – mówię. – Może stanie pani na końcu kolejki, żeby do mnie ten jad nie dolatywał?

– Co za bezczelność! – ruda oburzyła się jeszcze bardziej. – W cywilizowanym kraju to by było nie do pomyślenia!

– Więc niech pani jedzie do cywilizowanego kraju, – mówię tak spokojnie, jak to tylko możliwe. – A u nas w Polsce szanuje się matki, zwłaszcza w ciąży.