Mam jeden problem: nie chcę zapraszać mojej mamy na wesele

Dzisiaj przyszedł do mnie młody mężczyzna w drogim garniturze. Poprawił włosy, zerknął na swój szwajcarski zegarek, a potem spojrzał na mnie. Jestem psychologiem, praktykuję od ponad dziesięciu lat. Wśród moich klientów są szanowani i zamożni ludzie. Aby dopasować się do wizerunku moich klientów, wynajmuję biuro w jednym z najnowszych budynków w mieście. Mam ładny gabinet ze skórzanymi meblami i dębowym stołem. Ale na tym mój „patos” się kończy, bo wyglądam dość zwyczajnie: skromny kostium, buty, które nie są nawet skórzane, stary telefon i zupełny brak akcesoriów. Tak, zarabiam całkiem nieźle i stać by mnie było na znacznie więcej. Ale mam inny cel – chcę, żeby mój jedyny syn studiował w USA. Właśnie dlatego oszczędzam pieniądze. Mój mąż zmarł kilka lat temu i nie mogę na nikogo liczyć.

Oceniając mój wygląd, klient przywitał się ze mną trochę arogancko i usiadł w fotelu naprzeciwko.

Wtedy zaczęła się nasza rozmowa. Jak się okazało, ten młody człowiek, który nie ma jeszcze nawet trzydziestu lat, jest odnoszącym sukcesy biznesmenem. Ma wszystko, czego mógłby sobie życzyć, ale martwi go jedna rzecz.

– Biorę ślub. Za miesiąc, – powiedział.

– Moje gratulacje.

– Ale mam jeden problem: nie chcę zapraszać mojej mamy na wesele.

– Dlaczego? – spojrzałam znad okularów.

Mężczyzna zmarszczył brwi.

– Chodzi o to, że… ona wygląda jak babcia ze wsi. Nie chce o siebie zadbać. I jeszcze ten beret…

– Czy to panu przeszkadza?

– Nie mnie… Ale na moim ślubie będą szanowani ludzie, goście z ratusza, partnerzy biznesowi. Babcia ze wsi po prostu tam nie pasuje. Rozumie pani? A jeżeli jeszcze będzie mi przy wszystkich składała życzenia… Będzie mi strasznie wstyd!

– Więc chce pan, żebyśmy porozmawiali o pana kompleksach?

– A co tu mają do rzeczy moje kompleksy?! – młody biznesmen się zdenerwował. – Przyszedłem do pani zapytać o radę, jak namówić mamę, żeby zgodziła się pójść do salonu kosmetycznego i normalnie się ubrać. Widzi pani, ja za wszystko zapłacę. Za najlepszą sukienkę! Za kosmetologa! Przynajmniej zrobiłaby manicure, bo ręce ma czarne od pracy w ziemi… Ale ona nie chce! Pozostaje mi jeszcze jedna opcja: delikatnie wytłumaczyć mamie, że na moim ślubie nie ma dla niej miejsca. Jak mam jej to powiedzieć tak, żeby się nie obraziła?

– W jaki sposób osiągnął pan taki sukces? – zapytałam.

Mężczyzna rozłożył ręce.

– Co to ma do rzeczy? Przyszedłem tu z innego powodu.

– No, ale gdyby mógł mi pan odpowiedzieć…

– No… – zaczął, – studiowałem na najlepszej uczelni w kraju.

– Czy to były płatne, czy bezpłatne studia?

– Płatne… zabrakło mi jednego punktu do dziennych…

– Oczywiście, – powiedziałam spokojnie. – A kto zapłacił za pana edukację?

– Jak to kto? Mama, oczywiście!

– A skąd kobieta ze wsi wzięła takie pieniądze?

– Dużo pracowała.

– Gdzie pracowała?

– No… w gospodarstwie… Uprawiała warzywa, a potem sprzedawała je na targu. Zbierała grzyby… W naszej okolicy jest dużo grzybów. Więc każdego ranka szła do lasu. Nazbierała, ususzyła i zabierała na targ. Trzymała jeszcze kury. Jeździła do miasta sprzedawać jajka. A dużo nie wydawała, bo ile też jej potrzeba? I tak, rok po roku, oszczędzała na moje studia.

– Myśli pan, że to było dla niej łatwe?

– Nie, oczywiście, że nie, – młody człowiek podrapał się w tył głowy. – Ojciec odszedł od nas do innej kobiety i nigdy nie pomagał. A oprócz mnie była jeszcze w domu babcia – też trzeba było się nią zaopiekować. I ogród… Mamie było bardzo ciężko…

– Nie aż tak ciężko…

– Proszę? – biznesmen nie zrozumiał.

– Nie aż tak ciężko było pana mamie pracować całymi latami w ziemi, żeby mógł pan coś w życiu osiągnąć, jak teraz ciężko jest panu przełamać wstyd, że pana prawdziwa mama będzie na ślubie. Nie taka, jaką “zrobią” styliści. Nie taka, która pasuje do wystroju, tylko matka, która dała panu życie i zrobiła wszystko, żeby znalazł się pan tu, gdzie jest teraz.

Młody człowiek siedział i płakał. Już wszystko zrozumiał.

– Dzisiaj wyślę mamie zaproszenie… – powiedział wychodząc z biura, a potem dodał: – Albo lepiej sam do niej pojadę. Dziękuję pani.

Zamknęłam drzwi gabinetu, po drodze otulając się starym płaszczem. W drodze do domu kupię synowi coś smacznego. Mam nadzieję, że między nami to będzie wyglądało inaczej…