Connect with us

Życie

Mam 55 lat i niedawno się ożeniłem. Długo się wahałem, nie byłem pewny, czy powinienem w tym wieku jeszcze coś zmieniać. Jednak nie żałuję swojej decyzji

Całe życie swoje życie przeżyłem sam, ale w wieku 55 lat jednak zdecydowałem się na ślub. Tak się złożyło, że w młodości bardzo kochałem jedną dziewczynę, a ona odwzajemniała moje uczucia. Potem wyjechałem na wymianę studencką za granicę, a ona obiecała na mnie czekać. Kiedy wróciłem do rodzinnego miasta, okazało się, że jest już żoną kogoś innego. Nie potrafię opisać, jak się wtedy czułem. Do domu leciałem jak na skrzydłach, przez cały czas ogrzewała mnie i wzmacniała myśl, że moja ukochana na mnie czeka. Nie mogłem wybaczyć takiej zdrady. Na początku w ogóle nie umawiałem się z dziewczynami, a potem przeciwnie, co miesiąc spotykałem się z inną. Próbowałem zapomnieć o mojej pierwszej miłości, ale nie mogłem znaleźć dla niej następczyni.

Dużo później dowiedziałem się, że to rodzice mojej dziewczyny byli przeciwni naszemu związkowi, więc ukrywali wszystkie listy, które do niej wysyłałem. Powiedzieli jej, że już nie wrócę do naszego miasta, że postanowiłem zostać za granicą i że już o niej zapomniałem. Wyszła za faceta, którego wybrali jej rodzice. Przez wiele lat musiała żyć z niekochanym mężem.

A ja, po latach kawalerskiego życia, w końcu spotkałem kobietę, która mi odpowiada. Poszedłem kiedyś na zebranie naszej Rady Osiedla, a Justyna była jej przewodniczącą. Składała sprawozdanie z wykonanej pracy i mówiła o tym, jakie są plany na kolejny rok. Bardzo podobało mi się jej biznesowe podejście i zaoferowałem swoją pomoc w razie potrzeby.

Zaczęliśmy ze sobą często rozmawiać. Okazało się, że Justyna jest w moim wieku, jej mąż nie żyje. Ma dorosłą córkę, która założyła już własną rodzinę. Po sześciu miesiącach randkowania oświadczyłem się, a Justyna się zgodziła i zamieszkała ze mną. Szczerze mówiąc, na początku długo się wahałem. Nie miałem pojęcia, czy będę w stanie z kimś mieszkać pod jednym dachem. Jednak przez wiele lat byłem sam, przywykłem do pewnego trybu życia, mam swoje przyzwyczajenia.

Jednak niepotrzebnie się martwiłem. Justyna okazała się osobą łatwą i bezkonfliktową w codziennym życiu. Od razu wniosła do mojej kawalerki ciepło i domową atmosferę. Oczywiście, musiałem wyglądać bardziej schludnie, przestać chodzić po domu w rozciągniętych dresach, ale to chyba nawet plus. Justyna ze stoickim spokojem podchodziła do kwestii naczyń pozostawionych na noc w zlewie, bo wiedziała, że rano je umyję. Przekonałem się, że filmy o wiele ciekawiej ogląda się  razem, a potem można o nich podyskutować, albo, jeśli nasze opinie się różnią, nawet pokłócić.

Ale córka Justyny była przeciwna naszemu związkowi. Z jakiegoś powodu uważa, że jestem oszustem, chociaż podpisaliśmy kontrakt małżeński, więc każde z nas jest chronione. Córka Justyny twierdzi, że ​​nie jesteśmy już tacy młodzi, żeby ze sobą mieszkać. Mówi, że moglibyśmy po prostu się spotykać i spędzać razem czas. Może ma rację.

Ja się jednak bardzo cieszę, że po tylu latach jest obok mnie kobieta, którą oficjalnie mogę nazwać żoną. Oboje z Justyną uważamy się za osoby jeszcze dość młode, mamy wiele wspólnych planów na przyszłość. Nie mamy bagażu w postaci pretensji o niezmienioną pieluchę, późne powroty z pracy czy wyjścia z kolegami. Mamy za to doświadczenie życiowe, wzajemny szacunek i chęć pójścia na ustępstwa. Ze swojej strony mogę śmiało powiedzieć, że cieszę się, że ożeniłem się w wieku 55 lat.

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

osiemnaście + 3 =

Trending