Kocham własnego syna bardziej, niż córkę żony z pierwszego małżeństwa.

Trzy lata temu wziąłem ślub z Olgą, która ma córkę z pierwszego małżeństwa. Bardzo kocham swoją żonę i zaakceptowałem Joasię jako członka rodziny. Rozpieszczałem ją, kupując drogie prezenty, ubrania oraz najlepsze zabawki. Dziesięcioletniej Joasi niczego nie brakowało.

Bardzo chciałem mieć własne dziecko. Olga była temu przeciwna, ponieważ uważała, że córka będzie wówczas mniej kochana. Zapewniałem żonę, że nie zmienię nastawienia do Joasi i nalegałem, aby zgodziła się na nasze wspólne dziecko.

Po wielu namowach zgodziła się i już po kilku miesiącach była w ciąży. Podczas badania USG lekarz powiedział nam, że będzie to chłopiec. Byłem szczęśliwy, bo marzyłem o synku, dla którego zaczęliśmy już wybierać imię.

Kiedy urodził się mały Marek, skupiłem na nim całą swoją uwagę i troskliwie się nim zajmowałem. Olga miała do mnie pretensje, że zbyt mało czasu poświęcam córce. Nie rozumiała, jak ważny był dla mnie mój syn. Wiem, że źle postępowałem, zaniedbując Joasię. Brak mojej uwagi starałem się zrekompensować prezentami. Chciałem, aby Marek otrzymywał ode mnie zainteresowanie i opiekę. Brak mojej uwagi względem córki wynagradzałem jej dobrem materialnym, chociaż wiedziałem, że jest to podejście niewłaściwe.

Muszę przyznać, że kocham swojego syna i nie mogę zmusić się do kochania córki innego mężczyzny. Olga ma o to do mnie wielki żal, złości się i obraża, kiedy próbuję jej to wytłumaczyć. Nadal, jako prawdziwy mężczyzna, kupuję córce wszystko, co jest jej potrzebne i nie dopuszczam do tego, aby czegokolwiek jej brakowało.