Connect with us

Dzieci

Kiedy miałam siedem lat, znalazła mnie mamusia, moja mama!!!

Tak długo czekałam na mamę… Czasami pytam ją, dlaczego tak długo do mnie szła, dlaczego tak długo szukała. Teraz bardzo ją kocham i dziękuję, że tak długo znosiła moje wybryki.

Teraz jesteśmy z mamą najlepszymi przyjaciółkami! Ale nie zawsze tak było, bo długo byłam sama, chociaż nie do końca. Było ze mną wiele innych dzieci, zawsze ktoś był obok, ale i tak czułam się bardzo samotna, chyba jak każde z nas… Wtedy mieszkałam w domu dziecka.

A kiedy mama przyszła, żeby się ze mną zapoznać, wcale mi się nie spodobała, nie chciałam z nią nigdzie jechać. Nie rozumiałam, na co jej jestem potrzebna, po co jej takie duże dziecko (miałam wtedy siedem lat), bo ludzie zawsze wolą dzidziusie.

Ale ona przychodziła do mnie przez bardzo długi czas, chyba przez kilka miesięcy, każdego dnia. Przynosiła mi ładne zabawki, nowe piękne ubrania. Pomagała w odrabianiu prac domowych, nauczyła mnie lepiej czytać. Zaczęło mi się wydawać, że ona naprawdę mnie lubi.

Pewnego dnia moja mama poprosiła, żebym pojechała do niej w gości.

To, co tam zobaczyłam, naprawdę mnie zaskoczyło, bo przygotowała dla mnie pokój!!! Chciałam tam już zostać na zawsze, tak dobrze tam się czułam.

Tego dnia mama zabrała mnie z domu dziecka. Ale ja i tak nie czułam do niej tego samego, co ona do mnie. Zawsze wydawało mi się, że jak tylko zrobię coś złego albo jej nie posłucham, to odda mnie z powrotem.

Jednak pewnego dnia, w moje urodziny, mama dała mi to, czego najbardziej pragnęłam – szklaną kulę z padającym śniegiem w środku. Przytuliłam ją i poczułam, że naprawdę ją kocham. Uwierzyłam, że nigdy mnie nie zostawi ani nigdzie nie odda.

Dziękuję ci, mamusiu, że już trzy lata jesteś moją mamą!

Click to comment

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

dwanaście − 6 =

Trending