Kiedy ktoś mówi, że nie da się zbudować dobrych relacji między synową a teściową, to ja powiem, że to tylko stereotypy i wszystko zależy od ludzi

Kiedy mówimy o relacjach między synową a teściową, to zawsze są to historie o tym, jak teściowa zachodzi za skórę synowej, a synowa – teściowej. Od niepamiętnych czasów, zawsze to samo. Ale trzeba w końcu odejść od tych stereotypów, bo między kobietami relacje często są naprawdę dobre.

Mam na imię Eliza, jestem mężatką, mam 5-letniego syna Patryka. Mój mąż ma na imię Mateusz. Wyszłam za mąż dość późno, miałam już 30 lat. Wcześniej zajmowałam się karierą, finansowo czułam się całkiem nieźle, jednym słowem byłam silną i niezależną kobietą.  Kiedy w końcu weszłam w związek z moim przyszłym mężem i miałam się po raz pierwszy spotkać z jego rodzicami, byłam trochę spięta. Rzecz w tym, że trudno mi iść na ustępstwa, a Mateusz mówił, że jego mama jest dość despotyczną kobietą, więc trochę się denerwowałam przed naszym pierwszym spotkaniem.

Ale wszystko poszło bardzo dobrze. Zostałam miło przyjęta, żadnych zbędnych pytań, żadnych złośliwości, teściowa była wobec mnie bardzo uprzejma. Myślałam, że to dobre złego początki i ciągle czekałam na jakiś numer z jej strony, ale nie, wszystko było cicho i spokojnie. Rzadko się widywałyśmy, ale nasze spotkania zawsze były bardzo ciepłe i miłe, nikt do nikogo nie przychodził bez zaproszenia, nie narzucał się z radami, nie wtrącał w prywatne życie. Kiedy rozmawiałam z moimi zamężnymi koleżankami, zawsze narzekały, że teściowe nie dają im żyć, ciągle je pouczają, a u mnie wszystko wyglądało zupełnie inaczej.

Dwa lata później zaszłam w ciążę. Nie czułam się najlepiej, więc teściowa pomagała mi w domu, chodziła ze mną do lekarza, ale nigdy nie zostawała na dłużej, nie nocowała u nas, zawsze mówiła, że ​​mamy własne życie, a ona nie chce się wtrącać. Czy to się dzieje naprawdę? – myślałam.

Urodziłam syna, poród był bardzo trudny. Czułam się okropnie, a teściowa była zawsze obok, i to nie tyle z wnukiem, co ze mną. Powiedziała, że ​​im szybciej dojdę do siebie, tym szybciej będę mogła być mamą w pełnym tego słowa znaczeniu, będę mogła zaopiekować się dzieckiem. Pewnego wieczoru, gdy moja teściowa przez cały dzień znowu pomagała mi w domu i miała już wracać do siebie, zatrzymałam ją, podziękowałam za wszystko i zapytałam, czy mogę nazywać ją mamą.  Rozpłakała się i mocno mnie przytuliła.

– Oczywiście, że możesz, jesteś moją córką od samego początku. Zawsze chciałam mieć córkę. Tak się złożyło, że nie mogłam mieć więcej dzieci, a kiedy ty przyszłaś do naszej rodziny, jedynym zarzutem, jaki miałam, było: dlaczego tak późno? Tak długo na ciebie czekałam.

Od tego dnia nazywałam teściową mamą, a ona mnie córką. Nasze relacje były bardzo ciepłe, od czasu do czasu wychodziłyśmy nawet we dwie do kawiarni na ploteczki. Nigdy jednak nie wchodziłyśmy na rodzinne tematy. Moja nowa mama nie wtrącała się w moje życie z mężem, nie narzucała się z radami, nie przeszkadzała w wychowaniu syna. A tak się przecież często zdarza, że niby babcia wie lepiej, bo całe życie przeżyła. Ale równocześnie była zawsze przy mnie i w każdej sytuacji – zawsze  gotowa do pomocy.

Dlatego kiedy ktoś mówi, że nie da się nawiązać dobrych relacji między synową a teściową, to ja powiem, że to tylko stereotypy i wszystko zależy od ludzi. Jeżeli obie jesteście rozsądnymi dorosłymi kobietami, to nigdy nie będziecie miały problemu z komunikacją. Najważniejsze, żeby zrozumieć, że każda z was ma własną rodzinę i że nie wprowadza się do cudzego domu własnych zasad.