Jak trudno jest zrozumieć, że twojemu synowi potrzebna jest opieka matki.

Ta historia zaczęła się dość banalnie. Moja żona Helena postanowiła się rozwieść i jednocześnie złożyła wniosek do sądu o zasądzenie alimentów. Ja z kolei też nie czekałem biernie i postanowiłem złożyć wniosek o podział majątku i o to, że jestem tak samo dobrym kandydatem do wychowania naszego syna Pawła.

Kiedy odbył się proces, przedstawiłem sądowi zaświadczenie o zarobkach, a moje wynagrodzenie było całkiem niezłe. Pracowałem jako kierownik jednego z zakładów produkujących wodę mineralną w naszym mieście, a moja żona, w przeciwieństwie do mnie, siedziała w domu i nigdzie nie pracowała od czasu urodzenia dziecka i jej dochody były znacznie niższe niż moje.

Helena piekła domowe ciasta w domu i wszystkie pieniądze, które zarobiła, zainwestowała w rzekomo udany biznes, ale dochody z tego przedsięwzięcia były mizerne. Oprócz mieszkania, które dzieliłem z żoną, miałem jeszcze mały dom poza miastem. Według mnie, dla sądu byłem osobą wiarygodną. Miałem gdzie zamieszkać z dzieckiem i miałem pieniądze na jego utrzymanie. W domu przeznaczyłem osobny pokój dla Pawełka. Miałem wszystko, aby dziecko żyło w dobrobycie i w normalnych warunkach, a syn lubił przychodzić do mnie i zostawać na kilka dni.

W przeciwieństwie do mnie żona nie mogła dać dziecku tyle, ile ja bym dawał. Drogie zabawki, opłacanie za wszystkie zajęcia dodatkowe, ładne ubrania, wszystko to było finansowane z moich pieniędzy. Nie chciałem tego spektaklu w sadzie, ale Helena bardzo mnie obraziła i sama zaczęła zachęcać mnie do złożenia wniosku rozwodowego. Nie ograniczałbym jej i syna we wszystkim. Dałbym jej tyle pieniędzy, ile by chciała i zrobiłbym wszystko, aby byli szczęśliwi. Ponieważ nie godziła się na żadne moje propozycje, wiec uniosłem się honorem i nie chciałem przystać na jej warunki.

Odbył się proces. Sędzia zapytał żonę, o jaką sumę pieniędzy wnioskuje. Odpowiedziała, że potrzebuje dużo pieniędzy na dziecko. Sędzia był bardzo zdziwiony i powiedział, że w rzeczywistości ja, a nie Helena, powinienem opiekować się synem. Później odbyła się druga rozprawa, na której ostatecznie podjęto decyzję o przyznaniu mnie opieki nad dzieckiem. Cieszyłem się, że synek będzie ze mną.

Dziecko jednak nadal potrzebowało matki. Podczas rozprawy sędzia wyznaczył dni, kiedy żona może zobaczyć się z dzieckiem. Rozumiem, że dzieci potrzebują opieki matki każdego dnia, a nie tylko w określone dni. Po podziale majątku sąd nakazał podzielić mieszkanie. W rzeczywistości nie potrzebowałem swojej części i pozwoliłem Helenie użytkować moją część mieszkania.

Teraz mieszkam z synem. Matka przychodzi do dziecka, a chłopiec bardzo za nią tęskni. Nie wiem, jak wybrnąć z tej sytuacji. Chciałem zrobić żonie na złość, ale okazało się, że ani mnie, ani synowi nie było łatwo. Zastanawiam się, czy nie zwrócić się do sądu, który zadecyduje, by syn zamieszkał z matką, a ja nigdy nie opuszczę ich w potrzebie i zawsze im pomogę.