Idealna córeczka mamusi.

Moja córka Teresa i jej mąż bezskutecznie starali się o dziecko. Byli już dziesięć lat po ślubie, gdy w końcu córka usłyszała od lekarza, który ją leczył, że zaszła w ciążę.

Gdy urodziła córeczkę, opiekowała się nią z wielką, przesadną troską i chciała wychować ją na idealne dziecko. Teresa przestała pracować i opiekowała się małą do czasu, aż dziewczynka poszła do szkoły.

W szkole była wzorem do naśladowania. Uczyła się doskonale, z nikim się nie kłóciła, wykonywała wszystkie polecenia nauczycieli, była zgodna i uległa.

Dorastała jako bardzo posłuszne dziecko, bezkrytycznie spełniające wszystkie wymagania matki. Nieraz chciałam zwrócić Teresie uwagę, że popełnia błędy wychowawcze, ale nie chciałam wtrącać się w nie swoje sprawy.

Teresa tak ukształtowała charakter córki, żeby dziewczynka słuchała tylko jej. Nie miała przyjaciół ani znajomych, z nikim nie wolno było jej się spotykać, bo jak twierdziła matka, znajomi mogą źle wpłynąć na jej dziecko.

Po ślubie dziewczyna rzadko odwiedzała matkę. Teresa była zirytowana, ponieważ straciła kontrolę nad życiem córki. Po jakimś czasie młodzi się rozstali. Dziewczyna bała się przeciwstawić mężowi, który miał dosyć życia z kobietą, która nie ma własnego zdania, boi się o to, co powiedzą ludzie i jak zareaguje matka. Z tak spolegliwą osobą nie wyobrażał sobie dalszego życia.

Mężczyzna poznał inną kobietę, z którą jego życie było ciekawsze. Matka natomiast oskarżała córkę o rozpad małżeństwa. Miała jej za złe, że nie umiała zatrzymać męża przy sobie.

W efekcie zachowanie dziewczyny nie podobało się ani mężowi, ani matce. Ciekawe co mogło być tego przyczyną.