Rodzina
Historia o tym, jak mój ojciec nie pozwolił mi wejść w dorosłość i jak to zmieniło mój stosunek do mężczyzn

Mam na imię Paulina, w zeszłym tygodniu skończyłam 23 lata i nadal mieszkam z ojcem w jednopokojowym mieszkaniu. Czy się tego wstydzę? Oczywiście! Ostatnim razem, kiedy komuś powiedziałam, że mieszkam z tatą, zostałam wyśmiana i nazwano mnie małym dzieckiem, które bez ojca nic nie potrafi zrobić. W odpowiedzi zwykle po prostu milczę, bo naprawdę mi wstyd, że nie potrafię wylecieć z gniazda. Nie mam żadnej prywatnej przestrzeni, śpimy w jednym pokoju! Czasami myślę, że mój ojciec trzyma mnie tak blisko, żebym się z nikim nie związała.
Ale jest w tej sytuacji jeden mały plus. Moim zdaniem to, czego się nauczyłam przy ojcu, może mi się przydać w codziennym życiu. Potrafię naprawić kran, znam się na elektryce, hydraulice, potrafię dokonać drobnych napraw, wiem co jest do tego potrzebne, nawet siedziałam za kierownicą auta i wiem mniej więcej, jak jest zbudowane. „Dziewczyna marzeń”, tak o mnie myślą niektórzy faceci, która potrafi dosłownie wszystko, nie tylko gotować, sprzątać, prać i zajmować się dzieckiem. Wiedzą, że nie będę potrzebować męskiej pomocy w sytuacjach, którymi właściwie powinien się zająć mężczyzna.
Generalnie długo mogłabym na ten temat mówić, ale nie będę się nad tym rozwodzić. Wróćmy do mojej sytuacji. Tak więc, mimo że to dzięki ojcu zrobiłam się taka zaradna, to i tak nie podoba mi się to, że z nim mieszkam. Próbowałam o tym rozmawiać, ale on po prostu nie chce mnie słuchać. Mówi, że nie żyję w biedzie, mam wszystko i zupełnie nie rozumie, dlaczego nagle zaczęłam narzekać. Mamy nie mam, bo zmarła tuż po porodzie. Lekarze powiedzieli jej, że ciąża będzie dla niej niebezpieczna, ostrzegli ją, że dosłownie może umrzeć, jeżeli zdecyduje się urodzić. Cóż, zdrowie jej na to nie pozwalało, ale chęć posiadania własnego dziecka była silniejsza.
A co do mojego stosunku do mężczyzn. Ponieważ mieszkam z ojcem od tylu lat, jestem do nich nastawiona bardzo sceptycznie. Nie mam złudzeń, że któryś z nich pomoże mi choćby z ciężkimi torbami. Przez tatę nie czuję się w ogóle kobietą, w pewnych momentach zmuszał mnie nawet do ciężkiej fizycznej pracy, bo sam nie mógł sobie z czymś poradzić. Ale to przecież nie powinna być norma! Tak, może warto trochę nauczyć córkę, jak wkręcić żarówkę, przykleić tapetę, wbić gwóźdź w ścianę, ale nie więcej. Dobrze, żeby umiała wykonywać takie drobne prace, ale nie trzeba z niej robić aż tak niezależnej kobiety, która później nie może znaleźć sobie partnera.
Może gdyby mój ojciec ożenił się ponownie, to wtedy nie wyrosłabym na taką osobę, jaką jestem teraz. Albo jeszcze lepiej, gdyby po osiemnastych urodzinach dał mi wolność, wypuścił z domu i pozwolił mieszkać osobno zamiast ciągle zatrzymywać mnie przy sobie.

-
Historie1 rok ago
Chłopak w autobusie dał lekcję matce z synem
-
Rodzina1 rok ago
Mam 64 lata, rok temu wróciłam z pracy we Włoszech i stwierdziłam, że mam dość. Byłam tam przez 12 lat, w tym czasie kupiłam mieszkania i córce, i synowi, a w swoim domu na wsi przeprowadziłam porządny remont. Wydawałoby się, że niczego mi już nie trzeba – tylko cieszyć się życiem, ale jest coś, co nie pozwala mi na pełną radość.
-
Rodzina1 rok ago
Córce kupili mieszkanie, a syn dostał działkę
-
Życie1 rok ago
Teściowa wyrzuciła nas z domu, a 15 lat później przyszła do wnuczki