Dzisiaj wychodziłam ze szpitala po porodzie. Czekali na mnie rodzice i mąż z bukietem róż i wielkim pluszowym misiem.

– Moja córka w ogóle nie jest do mnie podobna! – Radek spojrzał na mnie wzrokiem, od którego krew zagotowała mi się w żyłach.

– Jak to, kochanie? – nie zrozumiałam.

Na początku wszystko było tak dobrze. Czekaliśmy na narodziny naszej Anielki. Nawet imię wybraliśmy z góry, ponieważ mąż był pewien, że jego córka urodzi się z jasnymi włoskami, jak aniołek. No i jak on. Z jakim entuzjazmem Radek pomagał mi wybierać sukieneczki i czapeczki dla naszej córki! Było jasne, że naprawdę bardzo chciał mieć dziecko. Szczerze mówiąc, ja też bardzo chciałam. Bo dlaczego nie? Oboje jesteśmy po trzydziestce. Pobraliśmy się trzy lata temu. Wcześniej nie zaszłam w ciążę, bo miałam pewne problemy zdrowotne, a lekarze stwierdzili, że jest mało prawdopodobne, żebym w ogóle mogła mieć dziecko. Ale zdarzył się cud! Dziewięć miesięcy temu dowiedziałam się, że będę mamą.

Radek ze szczęścia niemal unosił się nad ziemią. Wydał sporo pieniędzy na urządzenie pokoju dziecięcego. Bardzo chciał, żeby jego Anielka od samego początku miała idealne warunki.

Dzisiaj wychodziłam ze szpitala po porodzie. Czekali na mnie rodzice i mąż z bukietem róż i wielkim pluszowym misiem.

Ale wtedy jego wzrok zatrzymał się na ciemnych włoskach widocznych spod czapeczki. No i Radka poniosło.

– Ufałem ci! A to nie jest moje dziecko! – krzyknął mój mąż w obecności naszych rodziców, tracąc kontrolę nad emocjami.

Bardzo mnie to zabolało. Radek, mój ukochany, ojciec mojego dziecka, nie ufa mi. Jak to się mogło stać? Zawsze staliśmy za sobą murem, a teraz co?

Radek nie odzywał się do mnie przez cały dzień. Po powrocie do domu zostałam sama z córką, bo rodzice uznali, że nie będą nam przeszkadzać w rozwiązywaniu naszych problemów małżeńskich, a Radek gdzieś wyszedł.

Do domu wrócił wieczorem.

– Dopiero, jak zrobimy test na ojcostwo, będę mógł uwierzyć, że to dziecko jest moje… – Radek usiadł przy stole nie zdejmując kurtki, – a tymczasem przeniosę się do rodziców.

– Ale… – nawet nie wiedziałam, jak mam na to zareagować. Ale mąż wszedł mi w słowo.

– Umówiłem się z lekarzem. W tym tygodniu zrobimy testy.

Zgodnie z oczekiwaniami badanie wykazało, że Radek jest biologicznym ojcem naszej córki. A ciemne włosy Anielki zrobiły się jasne po kilku tygodniach. Wtedy mąż przyszedł do mnie z prośbą o przebaczenie.

– Jaki byłem głupi! – Radek klęczał, trzymając w ręce bukiet kwiatów. – Czy kiedyś mi to wybaczysz?

– Już ci wybaczyłam, kochanie, – ocierając łzy, przytuliłam męża. – A teraz pójdę po Anielkę, bo płacze.

– Pozwól, ja to zrobię.

Radek wziął naszą córkę na ręce, a ja dziękowałam Bogu, że w naszej rodzinie znów zapanował pokój.