Dzieci zniszczyły moje małżeństwo, ale to nawet lepiej

Byliśmy małżeństwem przez siedem lat. Najpierw trochę podróżowaliśmy, długo szukaliśmy miasta, w którym chcemy osiąść na stałe, przeprowadziliśmy się. Po trzech intensywnych i ciekawych latach zaproponowałem żonie, żebyśmy pomyśleli o dziecku. To był już odpowiedni czas.

Naprawdę chciałem mieć dziecko. Ale gdy tylko zaczynałem o tym mówić, moja żona wymyślała różne powody, dlaczego to jeszcze nie jest dobry moment. Po długich rozmowach i dyskusjach jednak udało mi się ją przekonać.

Staraliśmy się przez jakieś pięć miesięcy. Moja żona była po pigułkach i lekarz powiedział nam, że w takim przypadku cały proces może potrwać nawet rok. Ale wszystko się udało, moja ukochana żona zaszła w ciążę! A co jeszcze piękniejsze – z bliźniętami. U mnie w rodzinie kiedyś były bliźniaki, ale nawet nie wyobrażałem sobie, że będziemy mieli tyle szczęścia! Byłem w siódmym niebie.

Ciąża mojej żony była dość trudna, cztery razy musiała położyć się do szpitala, ale ja starałem się ją wspierać i we wszystkim pomagać. Mam pracę, w której dużo wyjeżdżam, ale dostałem pozwolenie na pracę z domu. Chciałem być blisko.

No i nareszcie ten dzień nadszedł, moja żona urodziła dwie śliczne dziewczynki. Widziałem w jej oczach, że była szczęśliwa, cieszyła się. Dałem jej bukiet ze 100 róż, nie wiedziałem jak mam jej podziękować za tak niesamowity dar.

Jednak tak idealnie było przez bardzo krótki czas. Tydzień po wyjściu ze szpitala żona zaczęła się bardzo denerwować, ciągle złościła się na dzieci, krzyczała.

Potem powiedziała mi, żebym to ja się nimi zajął, bo nie miała pokarmu i to był bardzo dobry powód, żeby wróciła do pracy. Zgodziłem się. Myślałem, że moja żona odpocznie, zmieni otoczenie. Poszedłem na urlop wychowawczy, ale sytuacja się nie poprawiła. Żona wracała z pracy późno, po czym od razu kładła się spać. Wyglądało to tak, jakby udawała, że nie ma dzieci, męża też nie.

Kiedyś zobaczyłem u niej w telefonie sms-a: „Kochanie, dziękuję za wczorajszy wieczór, jak zawsze czekam na jutro”.

Nie wiedziałem, jak na to zareagować, byłem bardzo zły. Od razu zasypałem ją pytaniami, chciałem to jakoś zrozumieć. Była zaskakująco spokojna, co jeszcze bardziej mnie zdenerwowało. Powiedziała, że ​​to wszystko moja wina, bo ona mówiła, że ​​nie chce dzieci, a ja ją zmusiłem. Dodała, że nie będzie walczyła o dzieci, a papiery rozwodowe już przygotowała.

Zrozumiałem, że nie ma sensu walczyć o ten związek. Ale było mi bardzo żal naszych córek, bo będą dorastać bez matki i to ona z nich zrezygnowała.

Oficjalnie się rozwiedliśmy. Wynająłem mieszkanie, bo nasze zostawiłem żonie. Dziewczynki i ja daliśmy sobie radę, moi rodzice zawsze mi pomagali, nawet byli teściowie zaoferowali pomoc. A ona w ogóle nie dawała śladu życia.

Minęło dziesięć lat, dziewczynki są już duże. Ja ożeniłem się z nianią, która przez jakiś czas opiekowała się dziećmi, a przy okazji też mną. Aż nagle miesiąc temu tamta kobieta, moja była żona i matka moich córek, zapukała do naszych drzwi. Prosiła, żebym pozwolił jej zobaczyć dzieci, podobno chce wrócić.

Oczywiście pozwoliłem jej raz w tygodniu przychodzić do nas i widywać się z córkami. Nie mogę jednak opisać bólu, jaki widziałem w jej oczach, gdy zdała sobie sprawę, że dla dzieci jest kimś zupełnie obojętnym.