Czy za pieniądze warto znosić chamstwo?

Pracuję jako pielęgniarka w prywatnej klinice i zajmuję się dziećmi – pobieram krew do badań. Często widzę dziecięce łzy, krzyki i napady złości, ale tego należy się spodziewać. Nie wszyscy dorośli potrafią się opanować, a co dopiero dziecko. Ale dzisiaj nie będę mówiła o histerii, tylko o chamstwie.

Oczywiście każda szanująca się prywatna przychodnia stara się stworzyć pacjentom jak najbardziej komfortowe warunki. Mamy też różne udogodnienia dla maluchów. W gabinetach lekarskich i w poczekalni są zabawki, na które dzieci w żadnym wieku nie pozostają obojętne, są książki, telewizor, który wyświetla przez cały czas bajki, ostatnio nawet okulary 3D – wszystko po to, żeby wykonać wszystkie badania przy minimalnym stresie dla dziecka.

To był jeden z pierwszych pacjentów tego dnia. Nasze spotkanie rozpoczęło się z 20-minutowym opóźnieniem. Mieli szczęście, że następni pacjenci odwołali wizytę, inaczej nie fizycznie nie dałabym rady zająć się tym dzieckiem. Kiedy weszli do gabinetu, zauważyłam, że mama nie nosi ochraniaczy na butach. Grzecznie zwróciłam uwagę, że przy wejściu mamy automat z darmowymi ochraniaczami i że wszystkich prosimy o ich używanie.

– Tak się spieszyłam, że nie chciałam na to tracić czasu. Podłodze nic się nie stanie, jeżeli tylko ja ich nie założę. W końcu nie macie tu żadnych dywanów.

Gdzieś w głębi duszy zrozumiałam już, z kim mam do czynienia. Kiedy rozmawiałam z kobietą, jej synek zaczął wyrzucać wszystkie zabawki z kosza. Mało tego, tymi, które mu się nie spodobały, rzucał ze znaczną siłą w ścianę.

– Alanku, nie musisz tak mocno rzucać zabawkami. Mogą pęknąć, a inne dzieci, które przyjdą później, też będą chciały się pobawić, – próbowałam uspokoić dziecko, bo mama tylko spokojnie to obserwowała.

– Nie, kochanie, baw się, baw! – Zaprotestowała kobieta. – Zawsze tak się bawi, niech się trochę przyzwyczai, bo to dla niego duży stres.

Chłopiec, zachęcony słowami swojej matki, rozwalał wszystko, co wpadło mu w rękę, a następnie wziął się za książki. Złapał tę, która leżała z brzegu i krzyknął: „Mamo, auta! To chcę wziąć dla siebie!”, po czym zaczął wyrywać kartkę z książki.

– Możemy wziąć tę książkę, prawda?! – mama rzuciła to takim tonem, jakby moim obowiązkiem było się zgodzić.

Nie było czasu, żeby przeciągać tę wizytę w nieskończoność. Przygotowałam wszystko potrzebne do pobrania krwi. Próbowałam jakoś podejść do tego dziecka, ale w odpowiedzi Alanek podbiegł i ugryzł mnie w nogę. Nigdy wcześniej coś takiego mi się nie zdarzyło, byłam w szoku. Potem zaczął biegać po całym gabinecie, a za nim jego matka, która próbowała jakoś go złapać. Po kilku minutach takiej „apokalipsy” chłopak wszedł pod kanapę i krzyknął: „Jej zrób ten głupi zastrzyk”, pokazując palcem na matkę. Do rzeczy – badanie się nie odbyło.

– No dobrze, jutro przyjedziemy znowu, – rzuciła kobieta i pociągnęła dziecko do wyjścia.

Wyczerpana opadłam na krzesło i nie mogłam się opanować po tym, czego właśnie doświadczyłam. Czy uważacie, że pacjenci mają prawo do takiego zachowania tylko dlatego, że płacą za wizytę?