Chcą wnuki, ale nie obchodzi ich to, że nie mają gdzie mieszkać.

Jestem mężatką od 8 lat i jestem w ciąży z trzecim dzieckiem. Mamy z mężem czteroletnie bliźniaki. Mieszkamy w jednopokojowym mieszkaniu i już brakuje nam miejsca. Mąż oczywiście pracuje, ale nie mamy wystarczająco dużo pieniędzy na nowe mieszkanie, a nawet na samochód. Bez samochodu jest nam bardzo niewygodne, szczególnie z dziećmi – trzeba zaprowadzić je do przedszkola, szkoły, lekarza, a nawet po prostu wyjechać za miasto, na łono natury. Krótko mówiąc, czuję się z tym niekomfortowo i wstydzę się tego.

Moi rodzice mieszkają w mieszkaniu z trzema sypialniami i mają mały domek. Czy nie wstyd im, że nie pomagają własnym dzieciom? Nie chcą sprzedać domku, ponieważ w lecie nie będą mieli gdzie wypocząć, ale nie chcą również zostawić mieszkania. Byłoby cudownie, gdyby sprzedali mieszkanie i dali nam część pieniędzy, ponieważ jestem tam prawnie zameldowana i mam do tego prawo. Kupilibyśmy sobie wtedy jakiś samochód i przenieślibyśmy się do większego mieszkania. Pięcioosobowa rodzina w jednopokojowym mieszkaniu to zdecydowanie zły pomysł.

Rodzice mojego męża też nie pomagają nam finansowo. Mają dwóch synów. Młodszemu oddali wszystko: zarówno działkę, jak i część domu, a o starszym zapomnieli.

Najbardziej denerwuje mnie to, że kiedy rozpoczynam tę rozmowę z rodzicami, od razu tłumaczą się i proponują, aby mój mąż poszukał lepszej pracy. Oczywiście! Sami mieszkają w dwóch miejscach naraz, proszą nas o wnuki, a my nie mamy gdzie mieszkać. Całkowity brak wdzięczności.

Każdej nocy zasypiam ze łzami w oczach z powodu tych myśli. Gdzie na świecie jest sprawiedliwość?