A po 10 latach postanowiłem odnaleźć moją pierwszą miłość. Dziewczyna, którą uważałem za bratnią duszę, zmieniła się w zupełnie obcą kobietę.

Małgosia – tak miała na imię dziewczyna, w której zakochałem się jeszcze w dzieciństwie. Przyjaźniliśmy się od pierwszej klasy. Rodzice powiedzieli, że kiedyś się pobierzemy, bo byliśmy nierozłączni i świetnie się razem bawiliśmy.

Z biegiem lat nasza przyjaźń przerodziła się w głębsze uczucie, a Małgosia stała się moją pierwszą miłością. Wydaje mi się, że nigdy później nie kochałem nikogo tak mocno, jak wtedy, kiedy miałem 16 lat. Spotykaliśmy się aż do matury, a potem Małgosia postanowiła wyjechać na studia do innego miasta. Ja zostałem w domu.

Jak to często bywa, odległość zniszczyła nasz związek. Chociaż przyjeżdżaliśmy do siebie, nasze uczucia ostygły.

Pewnego dnia Małgosia przestała odbierać moje telefony i wiadomości. Później dowiedziałem się, że znalazła sobie innego. Ta wiadomość była dla mnie wystarczająco bolesna, nie chciałem się dowiadywać niczego więcej.

Po 10 latach dostałem zaproszenie na spotkanie z dawnymi kolegami z naszej klasy. W tym czasie byłem już żonaty i miałem córkę. Kiedy przyszedłem na tę imprezę, nie widziałem Małgosi. Ale jej szkolna najlepsza przyjaciółka powiedziała, że ​​moja pierwsza dziewczyna ma ciężkie życie. Nie wyjaśniła, co dokładnie ma na myśli.

Wtedy postanowiłem odszukać Małgosię, może potrzebuje jakiejś pomocy? Znalazłem jej profil w serwisie społecznościowym i napisałem. Spotkaliśmy się mniej więcej tydzień później, ale z mojej dawnej Małgosi nie zostało już absolutnie nic. Wpadła w nałóg. Najprawdopodobniej alkoholowy, chociaż nie wiem, nie znam się na tym.

Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o jej życiu, ale Małgosia zachowywała się bardzo agresywnie.

– Co, chciałeś się ze mnie pośmiać? Po co się do mnie odezwałeś? Żeby się popisać, że masz lepsze życie niż ja? Na co się gapisz? Taka jest teraz twoja Małgosia! Co, już mnie nie kochasz? – zapytała ze złością.

Przykro mi, że Małgosia zrobiła się taka. Ale też miałem pretensje do siebie, że w ogóle zdecydowałam się na to spotkanie. Bo rzeczywiście – po co? Czasu nie da się cofnąć.