A czy każda babcia piecze ciasta w wieku 90 lat?

Mam na imię Irena i tak się złożyło, że całe dzieciństwo spędziłam z babcią. Mam rodziców, ale wtedy były takie trudne czasy, w Polsce prawie nie było pracy, więc mama i tata postanowili wyjechać za granicę. Tak wyszło, że zostali tam na stałe. Na początku nie chcieli mnie do siebie zabrać, bo byłam za mała, ale potem sama już nie chciałam, bo miałam tu wszystko – szkołę, przyjaciół i oczywiście babcię.

Dobrze mi się żyło na wsi. Moja babcia bardzo smacznie gotowała, a jakie ciasta piekła z wiśniami i serem, palce lizać. Skończyłam szkołę i poszłam na studia. Musiałam przeprowadzić się do miasta, ale zawsze starałam się odwiedzać babcię w weekendy, żeby pomóc jej w domu i trochę poplotkować, jak to między dziewczynami.

Podczas studiów poznałam Igora, był ode mnie o 5 lat starszy i dość szybko poprosił mnie o rękę. Mieszkaliśmy w mieście, ja jeszcze studiowałam, a Igor pracował. Odwiedzaliśmy babcię, ale teraz trochę rzadziej.

Mijały lata, babcia nie była już taka sprawna, jak kiedyś, a ostatnio zupełnie podupadła na zdrowiu. Zaproponowaliśmy jej, żeby przeprowadziła się do nas do miasta, chociaż na zimę. Babcia na początku nie chciała, ale w końcu ją przekonaliśmy. Ale miasto jej się zupełnie nie spodobało, wszystko było nie takie,  nawet słońce inaczej świeciło. Dlatego gdy tylko przyszła wiosna i pierwsze ciepłe promienie słońca ogrzały ziemię, przywieźliśmy babcię z powrotem na wieś. Była taka szczęśliwa, cieszyła się na widok każdego drzewa, jak małe dziecko.

Tak robiliśmy co roku. Zabieraliśmy babcię do siebie na zimę, a kiedy było ciepło, mieszkała na wsi. Zdrowie już jej nie dopisywało, ale latem wychodziła na ławkę, przychodziły do niej przyjaciółki-sąsiadki i wspominały młode lata. Wieczorami śpiewały nieraz piosenki, aż pół wioski przychodziło słuchać.

W któryś weekend postanowiliśmy pojechać na wieś i spędzić tam te kilka dni, żeby nabrać sił i wsłuchać się w ciszę natury. Kiedy przyjechaliśmy, czekała nas prawdziwa niespodzianka. Gdy zbliżyliśmy się do domu, poczułam zapach ciasta z wiśniami. Nie wiem, jak babcia w tym wieku poradziła sobie z tym ciastem, ale byłam strasznie szczęśliwa.

Nadszedł wieczór, wszyscy siedzieliśmy w ogrodzie, na niebie pojawiały się już pierwsze gwiazdy, a my wspominaliśmy, jedliśmy pyszne ciasto i po prostu wdychaliśmy rześkie wieczorne powietrze.

Później przyszły do nas sąsiadki, zaczęły się śpiewy, to był niezwykły wieczór, pełen takiego ciepła i zapachu dzieciństwa, że ​​wkradła mi się do głowy myśl – a może by tak przenieść się na wieś?

W tym czasie babcia miała już 90 lat, a czy każda babcia w tym wieku piecze jeszcze ciasta z wiśniami? Ledwo chodziła o lasce, miała słaby wzrok, ale kategorycznie odmawiała przeprowadzki do miasta na stałe. Tutaj było jej dobrze i nie ma co się dziwić, wszyscy tu się dobrze czuli.

Poranek był nie mniej piękny niż wieczór. Lekki chłód zapierał oddech, a rosa delikatnie łaskotała moje bose stopy. Wyszłam do ogródka i zobaczyłam babcię opartą o stary płot, patrzącą w niebo. Podeszłam do niej, miała łzę na policzku.

– Babciu, coś się stało, dlaczego płaczesz?

– Nie kochanie, nie płaczę, jestem szczęśliwa. Ja jestem w domu, a ty jesteś obok mnie. Tak mi jest dobrze na sercu, że łzy mi same ​​płyną.

Objęłyśmy się i spędziłyśmy kolejną godzinę w ciszy, dopóki nie zmarzłyśmy na tyle, żeby wrócić do domu.