Życie pod jednym dachem.

Moi rodzice mają dwoje dzieci, mnie i mojego brata. Brat jest ode mnie o pięć lat młodszy.

Wyszłam za mąż. Mój mąż i ja nie mieliśmy własnego mieszkania, więc mieszkaliśmy na początku u rodziców Fabiana, mojego męża. Bardzo trudno mi było przyzwyczaić się do nowych okoliczności, nowego miejsca, a nawet mieszkać z teściową, teściem i braćmi męża w ciasnym domu. Nie mieliśmy oddzielnej kuchni, wszyscy musieliśmy siedzieć razem, bardzo mi się to nie podobało.

Moje relacje z teściową były normalne relacje, ale gdy tylko chodziło o gotowanie, zaczynały się prawdziwe kłótnie. Mąż mnie nie chronił, zawsze szedł na ustępstwa swojej matki. Wtedy dowiedziałam się, że jestem w ciąży z bliźniakami. Nie wiedziałam, jak zmieni się moje życie.

Rodzice natychmiast po ślubie dali mojemu bratu nowe, czteropokojowe mieszkanie. Szczerze mówiąc, zazdrościłam mu. Marzyłam o naszym wspólnym oddzielnym gnieździe z Fabianem i o własnym samochodzie. Fabian zarabiał dobrze, ale nie udało się nam odłożyć na mieszkanie.

Poprosiłam mamę, o kupno mieszkania. Mama i tata rozwijali własny biznes, mieli pieniądze, ale matka myślała tylko o moim bracie. Igor dostał mieszkanie i nowy samochód, a ja nic. Nie rozumiem, gdzie jest sprawiedliwość na tym świecie, dlaczego muszę znosić to i żyć pod tym samym dachem z rodziną mojego męża?