Wszystkie lata spędzone za granicą poszły na marne. Pieniądze, które wysyłałam mojemu mężowi, beztrosko wydawał na kochankę.

Kiedy wyjeżdżałam za granicę do pracy, marzyłam o tym, że kiedy zarobię wystarczająco dużo, wrócę i nareszcie będziemy żyć jak ludzie.

Mój mąż i ja byliśmy wtedy w finansowym dołku – katastrofalnie brakowało nam pieniędzy. Mieliśmy dwóch synów, a dom wymagał remontu. Brałam pod uwagę różne opcje, pracowałam na dwóch etatach, wszystko po to, żeby jakoś poprawić sytuację. Mój mąż Piotr też zrobił wszystko, co mógł.  Pracował w fabryce, ale już trzy lata czekał na podwyżkę.

Kiedyś nasi znajomi opowiedzieli nam, jak wyjechali za granicę i zaledwie w 4 lata byli w stanie zarobić na zakup domu. Ta historia mnie bardzo zainteresowała i zaczęłam przekonywać Piotra, że ​​to będzie doskonałe rozwiązanie dla nas. Ale on kategorycznie się sprzeciwił. Uważał, że w Polsce ma stabilną pracę, na pewno niedługo będą podwyżki i kiedyś będzie miał z tego emeryturę, a wyjazd za granicę nie jest rozsądnym wyjściem.

Wtedy zdecydowałam za nas dwoje i postanowiłam wyjechać sama. Miałam szczęście, że dostałam pracę razem z dwiema znajomymi, więc psychicznie było mi łatwiej przyzwyczaić się do nowej sytuacji. Mąż został sam z synami, a ja obiecałam co miesiąc wysyłać im pieniądze. Dzwoniliśmy do siebie często, planowałam przyjeżdżać do Polski co roku, ale niestety, to nie zawsze się udawało. Pracowałam jako sprzątaczka, to dobrze płatne zajęcie, nie to co u nas. Większość zarobionych pieniędzy wysyłałam rodzinie z nadzieją, że w tym czasie Piotr rozpocznie remont, a może i odłoży coś z myślą o przyszłości synów.

Kiedy dzwoniłam, mówił, że wszystko jest w porządku, a remont idzie pełną parą. Byłam szczęśliwa i nie miałam powodu, żeby mu nie wierzyć. W najbliższej przyszłości planowałam wrócić do domu już na stałe. Bez względu na to, jak dobrą masz pracę i ile zarabiasz, bardzo trudno jest żyć z dala od rodziny. Bolało mnie to, że  tylko na zdjęciach widzę, jak dorastają moi synowie. Chciałam ich w końcu przytulić i pocałować.

Uznałam więc kiedyś, że mam już dość tego zagranicznego „szczęścia” i kupiłam bilet do domu. Nikomu nic nie powiedziałam, pomyślałam, że zrobię im niespodziankę. Ale nie oczekiwałam, że mnie czeka tam jeszcze większa  niespodzianka.

Podekscytowana pospieszyłam do domu. Stanęłam w progu, potem weszłam do środka, ale nikogo nie zastałam. No cóż, pomyślałam, pewnie Piotrek jest w pracy, a dzieci w szkole. Ale najbardziej zaskoczyło mnie to, że dom był w takim samym stanie, jak w dniu mojego wyjazdu. Mąż przecież mówił, że zrobił remont – nic z tego nie rozumiałam. Postanowiłam po prostu poczekać, aż wszyscy wrócą. W głowie kłębiło mi się więcej pytań niż odpowiedzi.

Nie musiałam długo czekać – wkrótce usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi. To był Piotr, ale nie sam. Przyszła z nim jakaś kobieta. Na mój widok mąż zaczął się jakoś dziwnie miotać i szybko wyprowadził ją z domu. Siedzieliśmy w kuchni i rozmawialiśmy przy herbacie. Swoją drogą, Piotr nawet mnie nie przytulił ani nie pocałował – czy tak wita się ukochaną żonę, która od tylu lat jest za granicą?

Nie wiedziałam już, czego się spodziewać po tej rozmowie. Ale Piotr postanowił opowiedzieć mi wszystko sam, bez żadnych pytań. Przyznał, że wydał te pieniądze, które przysyłałam i od ponad roku ma romans. Czułam, jakbym trafiła do obcego domu, iluzja, którą karmiłam się przez tyle lat, prysła. Od razu zapytałam, gdzie są nasze dzieci. Jak się okazało, chłopcy mieszkają z dziadkami, a Piotr z kochanką – w naszym domu.

Byłam kompletnie zdezorientowana. Dostałam tyle informacji, myślałam, że głowa mi zaraz od tego pęknie. Ogarnęła mnie złość i postanowiłam wyrzucić męża z domu. Nigdy nie będę w stanie wybaczyć zdrajcy. To z jego powodu wszystkie te lata mojej ciężkiej pracy poszły na marne. Ani grosz nie został na przyszłość naszych synów.

Postanowiłam, że już nigdy nie zostawię moich dzieci samych na tak długo. Tylko, że jest problem – moje zaoszczędzone pieniądze na długo nie wystarczą, a u nas w mieście nie ma pracy. Zastanawiam się nad wyjazdem za granicę razem z synami. Moim zdaniem to nie jest taki zły pomysł. Uczyć się mogą wszędzie, a tam perspektywy są dużo lepsze. Mam nadzieję, że spodoba im się mój pomysł i tak, jak kiedyś planowałam, nie będzie nam już nigdy brakowało pieniędzy.