W wieku dziesięciu lat mój syn zadebiutował jako skrzypek

Szczerze mówiąc, nigdy bym nie pomyślała, że ​​będę matką tak niezwykłego dziecka. Wydawało mi się, że będę miała zwyczajne życie, w którym będzie praca, dobry mąż i ukochane dziecko, które zachwyci mnie najpierw dziecięcymi rysunkami, a potem doskonałymi ocenami i wspaniale zdanymi egzaminami. Że będę przeżywała razem z synem jego pierwszą miłość, później uronię łzę na jego ślubie, wezmę w ramiona mojego pierwszego wnuczka albo wnuczkę. Jednak od samego początku wszystko potoczyło się trochę inaczej.

W wieku 6 lat Pawełek wyglądał jak zwykłe dziecko, ale znał już kilka języków. Wydawało się, że po prostu jak gąbka chłonie wszystko, co widzi albo słyszy wokół siebie, i to z niesamowitą prędkością. Program szkolny przyswajał błyskawicznie, do tego stopnia, że nauczyciele sami mówili, że nie są mu do niczego potrzebni.

Jednak moje życie zmieniło się w dniu, w którym zapisałam syna do szkoły muzycznej. Zaczął grać na skrzypcach i od razu okazało się, że ma świetny słuch. Potrafił zagrać dosłownie wszystko, tylko dzięki swojej fenomenalnej pamięci! Jego nauczyciel zauważył ten jego naturalny „słuch muzyczny” i zaczął udzielać Pawłowi bardziej zaawansowanych lekcji. Tak więc w wieku 8 lat mój syn szedł już programem dla licealistów.

Dziecko niezwykle szybko nauczyło się grać na skrzypcach, zajęło mu to tylko jedenaście miesięcy. W wieku dziesięciu lat Paweł zadebiutował jako skrzypek na koncercie bożonarodzeniowym. Potem postanowił całkowicie poświęcić się muzyce. Ma teraz 16 lat: ukończył liceum, poszedł na Akademię Muzyczną, jest najlepszym studentem.

Jestem z niego dumna, chociaż bycie matką geniusza jest czasami dość trudne.