Teściowie mają dwa samochody – nowe, prosto z salonu. My z mężem staramy się odłożyć chociaż na jakieś tańsze auto, ale na razie nam się to nie udaje

Rodzice mojego męża zdecydowali, że ich dzieci, kiedy dorosną, same muszą się o siebie zatroszczyć. Teść zawsze mówił, że jeżeli dzieci nie nie dostaną się na państwową uczelnię, pójdą do pracy, ponieważ on nie zamierza płacić za ich prywatną edukację. Dlatego Tomek, mój mąż, rozpoczął studia dopiero w wieku dwudziestu trzech lat – kiedy sam odłożył na to pieniądze. Tam się poznaliśmy. Ja byłam prosto po maturze, a on był najstarszym studentem w naszej grupie.

Pobraliśmy się po ukończeniu studiów. Moi rodzice całkowicie sfinansowali nasze wesele. Ale mąż nie dostał od swoich ani grosza, bo to byłoby wbrew ich zasadzie, że dzieci powinny do wszystkiego dojść same. Po ślubie przeprowadziliśmy się z Tomkiem do mieszkania, które też było prezentem od moich rodziców. Nie są bogaci, ale zawsze bardzo dbali o moją siostrę i o mnie. Swego czasu dziesięć lat spędzili, pracując za granicą, żeby kupić mieszkania dla mnie i dla siostry. Rodzice Tomka nie chcieli nam nawet pomóc w remoncie, mimo że mieli pieniądze.

„Dzieci powinny do wszystkiego dojść same,” – powiedział teść, – „tylko wtedy docenią to, co mają. Nie mogą ciągle liczyć na rodziców”.

Oczywiście zgadzam się z taką opinią, ale nie rozumiem, czy naprawdę nie boli ich serce, kiedy widzą, jak ich syn pracuje na dwóch etatach, żeby utrzymać rodzinę? Teściowie mają dwa samochody – nowe, prosto z salonu. My z mężem staramy się odłożyć chociaż na jakieś tańsze auto, ale na razie nam się to nie udaje. Moi rodzice chcieli dać nam pieniądze, ale sumienie nie pozwala mi brać od nich tak dużo, tym bardziej, że obecnie zaczęli zbierać na mieszkanie dla naszej córki.

A teściowie nawet nie zaproponują żadnej pomocy. Czy to jest sprawiedliwe?