„Słodka babcia”.

Dziesięć dni temu, do naszego ośrodka rehabilitacyjnego trafiła cudowna staruszka. Była niskiego wzrostu, drobnej budowy ciała, miała pomarszczoną upływem lat twarz, na której wyraźnie wyróżniały się młode, szaro – niebieskie oczy.

„Słodka babcia” – tak nazwał kobietę jej masażysta, Jacek.

Staruszka była cicha i ciągle zamyślona, a wyraz jej twarzy wskazywał na rozmarzenie. Była inna niż pozostałe pensjonariuszki, co pozwalało stwierdzić, że była trochę dziwna.

Wczoraj podczas masażu kobieta była bardzo cierpliwa i wytrwała, a na koniec powiedziała ściszonym głosem:

-„Kiedy zdarzają się kłopoty, nie pytaj się jakie, pytaj – po co. Niczego nie można przewidzieć, a tym bardziej uniknąć. Dzieje się tak, jak jest nam przypisane, ale nie więcej niż możemy znieść”.

Jacek był zaskoczony tymi słowami, jego ręce drżały, nie był skoncentrowany jak zawsze i było to zauważalne.

Dzisiaj Jacek odprowadzał staruszkę na basen. Za oknem szalała burza śnieżna, a porywisty wiatr powodował straszną zamieć.

– Jak dotarłeś w taką pogodę, młody człowieku?– zapytała.

– Z Bożą pomocą, podwiózł mnie przypadkowy kierowca – odparł Jacek.

– „Pamiętaj, że zawsze nawet po najciemniejszej nocy, nadchodzi świt. Jeśli dusza żyje, boli, a oznacza to uzdrowienie. Życie toczy się dalej i wszystko się zmienia” -szeptała babcia pod nosem.

– Naprawdę? Bardzo to interesujące, co pani mówi, dziękuję.

– Nawzajem, drogi chłopcze.

Pod wieczór Jacek zatrzymał się i usłyszał, jak starsza kobieta mówi do siebie.

– Nie bój się zmian, strasznych, nieoczekiwanych, nieprzyjemnych. Życie zawsze doświadcza silnych. To pewna droga na lepsze. Chińskie powiedzenie mówi: To, co się dzieje, dzieje się we właściwym czasie.

Minął tydzień.

Jacek zapytał kolegę z pracy:

– Pamiętasz tę babcię o niebieskich oczach, już ją wypisali? Dlaczego tak szybko?

– Nie wiem. Zostawiła list i prosiła, aby ci go przekazać.

W porze lunchu Jacek przeczytał list. Schludnym, staromodnym pismem, piórem atramentowym było napisane:

„Wydaje nam się, że całe życie jest jeszcze przed nami.

Czasami nie wiemy, którą drogą iść, ale wszystkie ścieżki prowadzą tam, gdzie powinniśmy dojść. Dość wątpliwości i niepokoju. Zaryzykuj, pomyl się. Kochaj i pozwól, aby cię kochali.

Całe życie się uczymy. Ucz się nowych rzeczy i idź naprzód. Przyznaj się do błędów, pomóż ludziom. Żyj tu i teraz, oddychaj pełną piersią, bo życie jest ulotne…”

Jacek zamyślony odłożył list. Wyszedł na ganek. Zamieć, która trwała przez cały tydzień, ucichła. Na jasnoniebieskim niebie pojawiło się słońce. „Słodka babcia” – pomyślał Jacek i uśmiechnął się, patrząc w niebo.