Pyszne słodycze na Wielkanoc

Pan Kazimierz był tak stary, że sam właściwie nie pamiętał, ile ma lat. Mieszkał w małym dwupiętrowym bloku. Nie miał żadnych krewnych. W młodości był żonaty, ale nigdy nie miał dzieci.

Dlatego staruszek mieszkał sam, ale zawsze był schludny i zadbany. W każdą niedzielę chodził do kościoła, modlił się żarliwie i zawsze mówił, że tylko wyższe siły dają mu takie zdrowie i długie życie. Pan Kazimierz doskonale radził sobie w kuchni, a nawet częstował sąsiadów swoimi popisowymi ciastami. Ludzie szczerze go podziwiali, a jedna młoda sąsiadka często się dziwiła:

– To ja w moim wieku nie umiem tak pysznie gotować. Prawdziwy mistrz kuchni!

Zbliżała się Wielkanoc. Okna w mieszkaniu pana Kazimierza były otwarte na oścież. Starszy pan był zajęty robieniem karmelowych lizaków. Po sąsiedzku mieszkała niezbyt szczęśliwa rodzina, w której rodzice często znikali z domu w poszukiwaniu przygód, a mieli aż siedmioro dzieci. Pan Kazimierz od czasu do czasu częstował maluchy jakimiś smakołykami. A teraz, w przeddzień wielkiego święta, zrobił te domowe lizaki, starannie zawinął je w celofan i przewiązał kolorowymi wstążkami. To był prezent dla dzieciaków z sąsiedztwa.

– Są jeszcze tacy mali. Chcę, żeby mieli wesołe i szczęśliwe dzieciństwo! Niech te słodycze przyniosą im choć trochę radości!

Staruszek wziął mały koszyk, ładnie poukładał w nim wszystkie lizaki i z dumą zaniósł do mieszkania sąsiadów. Otworzyła mu jedna z dziewczynek. Pan Kazimierz podał jej koszyk i powiedział cicho:

– Podziel się z braćmi i siostrami! Wesołego Alleluja!

Dawno nie widział takiej radości i wdzięczności w dziecięcych oczach. Dziewczynka tylko szybko skinęła głową i pobiegła do mieszkania pokazać niespodziankę rodzeństwu.