Przed ślubem sama kontrolowałam swoje dochody i wydatki, ale kiedy pobraliśmy się z Olkiem, musiałam iść na zwolnienie lekarskie. Mąż powiedział, że wydaję na siebie za dużo pieniędzy i poprosił, żebym trochę oszczędzała.

Zanim związałam się z Olkiem, byłam niezależną i samodzielną kobietą. Nauczyłam się już, że jeżeli sama się o siebie nie zatroszczę, to nikt inny tego nie zrobi. Pracowałam i zarabiałam na życie.

Miałam dobrą pracę, zajmowałam kierownicze stanowisko. Zawsze dbałam o siebie i pozwalałam sobie na różne zachcianki. Niestety, w naszym kraju większość kobiet jest przyzwyczajona do tego, żeby sobie ciągle czegoś odmawiać – na przykład najlepsze ubrania noszą tylko od święta. Uwielbiałam zakupy, korzystałam ze wszystkich dostępnych zabiegów pielęgnacyjnych – chodziłam do kosmetyczki, na manicure i pedicure. Generalnie – żyło mi się przyjemnie.

Zarabiałam tyle, że mogłam kupić mieszkanie na kredyt, który już prawie spłaciłam. Byłam z tego bardzo dumna, miałam wszystko, brakowało mi jedynie rodziny.

Olka poznałam w pracy, wydawał mi się dobrym człowiekiem i godnym zaufania partnerem. Zaczęliśmy się spotykać. Wszystko układało się między nami tak wspaniale, że już zaczęliśmy planować ślub. Przeprowadziłam się do Olka. Bałam się, że w codziennym życiu wszystko może nie być już takie idealne i może się okazać, że jednak aż tak dobrze się nie dogadujemy.

O dziwo, wszystko było świetnie. Oboje mieliśmy zbliżone poglądy na życie i prawie się nie kłóciliśmy. Sześć miesięcy później postanowiliśmy jednak się pobrać. Bez żadnego wielkiego świętowania – we dwoje po cichu poszliśmy do urzędu stanu cywilnego, a potem wyjechaliśmy na krótki urlop nad morze.

To były najlepsze wakacje w moim życiu. Dni pełne przygód i romantyczne wieczory – kto by o tym nie marzył? W końcu staliśmy się rodziną, ale nie planowaliśmy mieć dzieci od razu. Wciąż koncentrowaliśmy się na pracy, więc z powiększeniem rodziny postanowiliśmy jeszcze trochę poczekać. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że los ma dla nas niespodziankę.

Po powrocie z miesiąca miodowego czułam się trochę źle, ale zrzuciłam to na zmianę klimatu. Ponieważ nie było poprawy, poszłam do lekarza. Zszokował mnie wiadomością o ciąży. Oczywiście byłam zadowolona, po prostu się tego nie spodziewałam.

Olek przyjął tę wiadomość lepiej niż ja – był bardzo szczęśliwy. Przygotowywaliśmy się do nowych ról, a pod koniec ciąży poszłam już na zwolnienie lekarskie. Wtedy pojawiły się pierwsze problemy.

Wcześniej utrzymywałam się sama, a teraz dostawałam mniejszy zasiłek. Proszenie męża o pieniądze było dla mnie bardzo trudne. Co więcej, Olek uważał, że nie potrzebuję dla siebie aż takich kwot. Ciągle się ze mną kłócił, że za dużo wydaję i prosił, żebym zaczęła trochę oszczędzać. Oczywiście, rozumiałam, że mamy dużo wydatków związanych z dzieckiem, ale byłam przyzwyczajona do swoich zabiegów i nie zamierzałam z nich rezygnować.

I nie myślcie, że Olek zarabia mało, albo że jest taki skąpy. No, ale idźcie do pierwszego lepszego sklepu dziecięcego i zobaczcie, jakie tam są ceny. Tak, dziecko to nie jest teraz tania przyjemność. Obliczyliśmy, że żeby kupić tylko to, co niezbędne, musimy wydać ponad 5 000 złotych, może nawet 10 000.

Nie chciałam po raz kolejny kłócić się z mężem, więc wymyśliłam sprytne rozwiązanie tego problemu. Olkowi też spodobał się mój plan. A w niedalekiej przyszłości udało nam się to zrealizować. Rzecz była prosta – żeby moje mieszkanie nie stało puste, wynajmiemy je, a pieniądze pójdą na moje potrzeby. W ten sposób nie zrobię żadnej dziury w naszym domowym budżecie, a wręcz przeciwnie – to, co zostanie, oddam mężowi.

Moim zdaniem to rozwiązanie idealne, przynajmniej na ten czas, kiedy będę na wychowawczym. Czy uważacie, że postąpiłam słusznie, czy jednak to Olek powinien dać mi te pieniądze?