Postanowiłam dać sąsiadce ostatnią szansę, ale ona jej nie potrzebuje!

Nasza sąsiadka jest wielodzietną matką. Teraz jest w szóstej ciąży. I nie o to chodzi, to jej wybór, ale wszyscy od dawna są zmęczeni jej nieuprzejmym zachowaniem. Na początku wyglądało to dość typowo – prosiła o chleb albo makaron, bo akurat nie ma, a dzieci chcą jeść. Potem jej wymagania zaczęły rosnąć.

Zawsze chętnie dzieliłam się z nią jedzeniem, nie tylko tym, o co prosiła. Czasami kupowałam w garmażerce pierogi i po prostu jej zanosiłam. Ale kiedyś powiedziała mi: 

– Wiesz co, nie kupuj nic więcej, na razie wszystko mamy. Lepiej może być mi dała pieniądze.

Byłem tak zszokowana, że na początku nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Ale potem odparłam:

– Nic nie będę kupować, bo nawet dla siebie nie mam pieniędzy.

Ale sąsiadka nie ustąpiła, zaczęła mi wypominać, jak ubieram swoje dzieci i że co roku odpoczywamy nad morzem. I oskarżyła mnie o to, że nie chcę pomagać jej małym dzieciom.

Po tej rozmowie długo dochodziłam do siebie. To było dla mnie bardzo trudne. Oczywiście, nie oczekiwałem od niej niczego w zamian, ale widziałam, że ona była po prostu bezczelna i wykorzystywała ludzką dobroć.

Pewnego razu spotkałam na podwórku sąsiadkę, która mieszkała na tej samej klatce schodowej z tą szantażystką. Opowiedziała mi wiele nowych rzeczy:

— Paulina dorastała z moją córką, był czas, kiedy wszyscy uważali je za najlepsze przyjaciółki. Ale kiedy moja córka była szczęśliwa, bo skończyła szkołę z wyróżnieniem, Paulinka cieszyła się szczęściem z jednym kawalerem panem. Córka zaczęła studiować prawo, a Paulina zaszła w ciążę i wyszła za mąż. Chłopak był w porządku i pochodził z przyzwoitej rodziny. Ale ona zawsze chciała, żeby biegały za nią stada fanów, spokojne życie rodzinne to nie dla Pauliny.

Mężczyzna nie mógł tego znieść. Kolejne dzieci rodziła nowym narzeczonym. Każde jej dziecko ma innego ojca.

Jak to w przypadku samotnej matki, Paulina dostaje pomoc z opieki społecznej. I to niemałą. Nie da się żyć z tego jakoś rozrzutnie, ale z głodu się nie umrze. Żeby dobrze nakarmić dzieci, wystarczy. Jej błagania nie wynikają z ubóstwa. Po prostu jest przyzwyczajona do życia na czyjś koszt i nie ma zamiaru tego zmieniać.

Długo zastanawiałam się nad słowami starszej sąsiadki i postanowiłam dać Paulinie ostatnią szansę. W naszym biurze szukali osoby do sprzątania. Zaproponowałam Paulinie, że umówię ją na rozmowę z przełożonymi i pomogę w otrzymaniu tej pracy. A ona tylko się zaśmiała. Powiedziała, że ​​nie musi pracować, bo i tak dobrzy ludzie jej pomogą.

Od tego momentu nasze drogi całkowicie się rozeszły. Zdecydowałam, że nie będę jej już w niczym pomagać. Wkrótce dowiedziałam się, że Paulina się przeprowadziła. Jak się okazało, do nowego mężczyzny. Wszyscy na podwórku nawet odetchnęli z ulgą. Teraz się zastanawiamy, jak długo Paulina tam zostanie?