Ponieważ moi rodzice nie są małżeństwem, mój ślub kościelny też stoi pod znakiem zapytania.

Mój chłopak Andrzej i ja spotykamy się już od dawna, ale dopiero ostatnio zdecydowaliśmy, że nadszedł czas, żebyśmy się pobrali. Pochodzę ze zwyczajnej rodziny, szanujemy religię, w święta chodzimy do kościoła, ale rodzina mojego narzeczonego jest bardzo pobożna. Jego mama w każdą niedzielę chodzi do kościoła, w mieszkaniu jest dużo świętych obrazów, więc mój Andrzej upiera się, że ślub kościelny to jeden z najważniejszych momentów w życiu.

Kiedy rozmawialiśmy z jego rodzicami, też powiedzieli że jeżeli para żyje bez ślubu, to w ich życiu brakuje Bożego błogosławieństwa. Trzeba się wtedy spodziewać wielu przeszkód na drodze do szczęścia.

Jeżeli mielibyśmy brać ślub kościelny, to rodzice nas obojga powinni nas pobłogosławić i wypadałoby, żeby przystąpili do komunii… Kiedy poinformowałam przyszłych teściów, że moi rodzice nie mają ślubu kościelnego, byli bardzo zaskoczeni.

Tak wyszło, że postanowili spędzić ze sobą życie w dość trudnym dla nich momencie. Na ślub nie było czasu, pieniędzy ani ochoty. Nie mieli kiedy chodzić na nauki przedmałżeńskie, a mój ojciec tak naprawdę w ogóle tego nie chciał. I tak przeżyli ponad 20 lat bez ślubu.

Kiedy teraz mówię rodzicom, że powinni jednak się pobrać, mój ojciec nie tylko nie popiera tego pomysłu, a wręcz się z tego śmieje. Nie wiem, dlaczego nie chce złożyć ślubowania miłości przed Bogiem, skoro i tak są razem od tak dawna.

Oczywiście ich rodzina nie jest idealna, bo każdy ma tajemnice i każdy czasem się kłóci, ale oni wciąż pracują nad swoim związkiem, uczą się lepiej ze sobą rozmawiać, starają się słuchać i słyszeć siebie nawzajem.

Rodzinie mojego Andrzeja nie podoba się to, że moi rodzice nie chcą złożyć sobie przysięgi w kościele i jestem trochę zawiedziona, bo moje szczęście zależy teraz tylko od nich. Moi rodzice jakby w ogóle tego nie rozumieli, wciąż zmieniają temat albo obracają wszystko w żart, kiedy tylko zaczynam o tym mówić.

Do naszego ślubu został jeszcze rok, bo wszystko trzeba dobrze zaplanować i przygotować. Mam nadzieję, że do tego czasu moi rodzice zdecydują się jeszcze na to, żeby wzmocnić swoje małżeństwo przyrzeczeniem przed Bogiem.

Jeżeli jednak nadal nie będą się na to zgadzali i dalej będą żyli w konkubinacie, to nie mam pojęcia, jak zareagują rodzice Andrzeja. Dla nich uroczystość kościelna nie jest żadnym żartem. Uważają, że ślub to bardzo poważna sprawa, której nie można lekceważyć i bezcześcić.

W tej sytuacji popieram mojego narzeczonego i jestem gotowa zrobić dla niego wszystko, ale nie wiem, czy uda mi się przekonać rodziców, żeby zrobili ten ważny i dla mnie, i dla nich, krok.