Connect with us

Życie

Pan Piotr trzymał w ręce ciężką walizkę ze swoimi rzeczami i czekał na autobus. Nie wiedział jeszcze dokładnie, dokąd pojedzie, ale po słowach syna wiedział na pewno, że do domu nie ma powrotu.

Pan Piotr przez całe życie ciężko pracował, żeby zapewnić swojej rodzinie dobre życie. Najpierw pracował w miejscowym gospodarstwie rolnym jako kierowca i mechanik, a potem, gdy nadarzyła się okazja, przesiadł się na ciężarówkę i wyjechał za granicę. Zarabiał dobrze, jego rodzinie niczego nie brakowało, tylko ojca prawie nie było w domu. Ale i Piotr, i jego rodzina jakoś się do tego przyzwyczaili.

Krewni jeszcze bardziej przyzwyczaili się do faktu, że niczego im nie brakuje. Zwłaszcza najmłodszy syn. Nie pamiętał czasów, kiedy jego ojciec jeszcze pracował na miejscu. Tak naprawdę nie pamiętał, że kiedyś jego ojciec bywał w domu częściej. Dla niego tata był jak Święty Mikołaj – człowiek, który pojawia się bardzo rzadko, ale spełnia wszystkie życzenia i daje prezenty. Nie było jednak między nimi żadnych uczuć, żadnej relacji, która łączyłaby syna i ojca. Nie zmieniło się to nawet wtedy, kiedy chłopak dorósł.

Żona Piotra umarła wcześnie. Na początku młodszym synem zajmował się starszy brat. A kiedy poszedł w ślady ojca i zaczął wyjeżdżać za granicę do pracy, młodszy potrafił już sam się o siebie zatroszczyć. Później starszy syn przeprowadził się do Portugalii, a pan Piotr dalej przez cały właściwie czas był w trasie. Przyjeżdżał kilka razy do roku, przywoził prezenty, zostawiał młodszemu synowi pieniądze i wracał do pracy. Syn przyjmował to jako coś normalnego, więc kiedy skończył szkołę, nie miał zamiaru ani iść na studia, ani do pracy. Miał wszystko: dom, samochód, pieniądze. Jedyne, czego nie wziął pod uwagę, to fakt, że ma to wszystko dzięki pracy ojca i że w każdej chwili to się może skończyć. Ale w ogóle o tym nie myślał, trwonił pieniądze na prawo i lewo. Później znalazł sobie żonę, która też nigdzie nie pracowała. Najpierw siedziała na garnuszku rodziców, a potem wskoczyła prosto na plecy teścia.

Pewnego razu, kiedy pan Piotr wrócił znowu na chwilę do domu, zauważył, że zapas pieniędzy jest prawie na wyczerpaniu, a było tego dość dużo. Zapytał syna, czy wszystko jest w porządku. Ten powiedział, że tak, tylko, że teraz ma rodzinę, dlatego koszty są wyższe. Pan Piotr chciał przypomnieć synowi, że gdyby sam trochę popracował, to jego rodzinie spokojnie by wystarczyło, a tak, to niedługo zapasy się wyczerpią. Ale nie powiedział tego, przemilczał. Jednak tym razem przed wyjazdem nie zostawił pieniędzy w domu, tylko wpłacił je na konto.

Minęło raptem kilka dni, aż syn zadzwonił i powiedział, że nie może znaleźć pieniędzy. Piotr odpowiedział, że to dlatego, że ich nie zostawił. Nadszedł czas, żeby syn zaczął sam troszczyć się o swoją rodzinę, bo ojciec nie jest wieczny. Syn rozzłościł się i odłożył słuchawkę. A następnym razem, kiedy Piotr wrócił do domu z trasy, nikt nie otworzył mu drzwi. Syn nie wpuścił go do jego własnego domu. Powiedział, że jeżeli nie będzie mu dawał pieniędzy, to nie będzie już tu mieszkał. Poza tym, co z niego za ojciec, skoro nie potrafi utrzymać dziecka.

Pan Piotr czekał na autobus do miasta. Nie wiedział dokładnie, dokąd pojedzie, ale po tych słowach syna zrozumiał, że do domu nie ma powrotu. Jego żony i starszego syna już tam nie ma, a dla młodszego jest obcym człowiekiem. Ciężko mu było na sercu, ale co zrobić? Na wychowywanie już za późno, na budowanie więzi też, więc trzeba się zastanowić, jak zabezpieczyć się na starość. I jeszcze cieszyć się, że jego żona nie dożyła dnia, kiedy własne dziecko wyrzuca rodzica z domu.

Trending