Niepozorny kolega z klasy.

Miesiąc temu, po kilku latach od zakończenia studiów, mieliśmy koleżeńskie spotkanie. Byłem pewien, że nic specjalnego się na nim nie wydarzy, bo prawie wszyscy mieszkamy w jednym mieście, przyjaźnimy się i mamy łączność ze sobą przez internet.

Zajęliśmy osobną salę w restauracji, rozmawialiśmy i dobrze się bawiliśmy, wspominając dawne dzieje. Podczas spotkania otworzyły się drzwi i do sali wszedł kolejny gość. Miał na sobie elegancki, drogi garnitur, pachniał dobrymi perfumami, a ręce trzymał ogromny bukiet róż. Nie od razu poznaliśmy, że był to nasz kolega ze studiów.

Będąc studentem, nie wyróżniał się niczym. Trzymał się z dala od grupy, nie utrzymywał z nikim kontaktu, był milczący i zamknięty w sobie. Chociaż był inny niż pozostali koledzy, nikt się nad nim nie znęcał, ani go nie obrażał. Pamiętam, że jego mama zmarła, gdy jeszcze był uczniem. Zawsze był schludnie i czysto ubrany, chociaż jego ubrania nie były modne.

Dziewczyny nie zwracały na niego uwagi, lekceważąc go, a chłopcy kontaktowali się z nim wyłącznie w sprawach nauki. Nigdy nie odpowiadał przy tablicy, nie wypowiadał się przed całą grupą, był nieśmiały, z nerwów jąkał się, co było powodem do śmiechu dla wszystkich. Muszę przyznać, że w programowaniu komputerowym był gwiazdą i nie miał sobie równych.

Wszystkie koleżanki uczestniczące w spotkaniu zrobiły wielkie oczy, gdy ujrzały Leona. Nie mogły uwierzyć, że nasz kolega, wcześniej wyśmiewany, z brzydkiego kaczątka zmienił się w sprawnego, inteligentnego biznesmena. My – faceci, twardo stąpający po ziemi, również poczuliśmy pewną zazdrość.
Okazało się, że nasz Leon mieszka obecnie w Maroku i prowadzi własną firmę informatyczną, która przynosi mu ogromne dochody. Jest żonaty i ma dwóch synów.
Marzenia, które mieliśmy wszyscy, zrealizował jedynie Leon.

A jak traktował dziewczyny!!! Jak prawdziwy dżentelmen! Każda z kobiet dostała od niego różę, nie im szczędził komplementów i dobrego słowa.
Dużo opowiadał o Maroku i Afryce i wszyscy słuchaliśmy go z dużym zainteresowaniem.

Niektórzy z naszych kolegów próbowali zwrócić na siebie uwagę, ale na próżno. Leon był centralnym punktem imprezy i nikt go nie przebił. Kiedy się żegnał, ściskał każdą z dziewczyn w ramionach.
Po wyjściu przez kilka sekund było cicho, wszyscy milczeli, wszyscy myśleli o swoich marzeniach i co z nich zostało zrealizowane. Przed oczami wszystkich stał Leon.

Prawdopodobnie nadszedł czas, abyśmy wszyscy coś zmienili w swoim życiu.