Connect with us

Historie

Moja mama nie przejmowała się zbytnio moim losem, odkąd skończyłem 8 lat. Ojciec odszedł od nas, a ona wkładała całą swoją energię w uporządkowanie swojego życia osobistego.

Zajmowali się mną ci, którzy akurat mieli ochotę – koleżanki mojej mamy, babcia i dziadek albo sąsiadka. Mama bez skrupułów zostawiała mnie u obcych ludzi i nie zastanawiała się, jak ja się z tym czuję. Tak dorastałem – bez opieki i miłości mojej mamy. Ojciec rzadko sobie o mnie przypominał – tylko przy okazji jakichś świąt, wtedy dawał mi jakąś czekoladę. Od najmłodszych lat mogłem polegać tylko na sobie.

Dlatego starałem się bardzo dobrze uczyć, żeby dostać się na dzienne studia i mieć stypendium. Mama na pewno by mi nie zapłaciła za szkołę, a ojciec nawet by o tym nie pomyślał. Przez te wszystkie lata nic się nie zmieniło – mama martwiła się tylko o siebie, a ja o siebie.

Podczas studiów poznałem Agnieszkę. To była prawdziwa miłość i bez żadnego wahania jej się oświadczyłem. Na szczęście ona też mnie kochała i oczywiście się zgodziła. Mieliśmy skromny i cichy ślub  – złożyliśmy podpisy w urzędzie i poszliśmy ze znajomymi do restauracji. Mama dowiedziała się o moim ślubie chyba jako ostatnia, ale nie przejęła się tym. Wtedy mieszkała już ze swoim nowym mężem.

U nas z Agnieszką wszystko dobrze się układało – dwa lata po ślubie urodziła się nasza córka Martynka. Zakochałem się w niej bezgranicznie. Zawsze kupowałem jej prezenty, odbierałem z przedszkola i opiekowałem się nią, na ile mogłem. Wiedziałem, że chcę dać mojej Martynce to, czego ja sam nie miałem jako dziecko – troskę i miłość. Cała moja uwaga była skupiona tylko na niej.

Często spacerowaliśmy po mieście, odwiedzaliśmy różne ciekawe miejsca i dobrze się bawiliśmy. Pewnego dnia, kiedy byliśmy na placu zabaw, zauważyliśmy 5-letniego chłopca siedzącego spokojnie na ławce i przyglądającego się dzieciom. Zauważyłem, że dziecko patrzy, jak moja córka je lody. Zrobiło mi się żal chłopca i zaproponowałem mu ten przysmak, a on chętnie się zgodził. Ucieszył się. Ale kiedy zapytałem, gdzie jest jego mama, uśmiech natychmiast zniknął z jego twarzy. Jak się okazuje, Alan, tak miał na imię, wychodził na podwórko sam, bo matka nie miała dla niego czasu. I nikt go nie pilnował. To było dla mnie bardzo dziwne – dziecko było jeszcze za małe na samodzielne wyjścia. Chłopiec powiedział, że jego mama dużo pracuje, babcia mieszka daleko, a ojca nie zna. Teraz wyszedł sam, bo do matki przyszedł wujek Marek i ma im nie przeszkadzać.

Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. Było mi go strasznie żal, bo widziałem w nim siebie sprzed wielu lat. Następnego dnia wszystko się powtórzyło, ale Alan przyznał się, że jest głodny, bo nie zjadł śniadania. Zadzwoniłem do żony i poprosiłem, żeby przyniosła jakąś kanapkę dla Martynki i naszego małego przyjaciela. Żona przyniosła jedzenie, dzieci zjadły i poszły się bawić.

Tak się złożyło, że od tej pory często chodzimy na spacery z naszym nowym przyjacielem. Moja żona nie była tym zachwycona, bo uważała, że ​​wsadzam nos w nie swoje sprawy. Ale nie mogłem zrobić inaczej.

Kiedy zorientowałem się, że matka chłopca nie przejmuje się za bardzo losem dziecka, postanowiłem sam z nią porozmawiać. Niewiele z tego wyszło – usłyszałem od niej tylko krzyki i oskarżenia. Kobieta zaczęła się awanturować, ale wtedy zagroziłem jej opieką społeczną. Nie wiem, czy zrobiłem dobrze, czy nie, ale nie mogłem patrzeć, jak to dziecko cierpi.

Trending