Mama uważa, że ​​zrujnowałam jej szczęście

Nigdy nie stałam po stronie mojej matki. Uważałam, że ​​to ona była przyczyną wszystkich bied i nieszczęść, które nas spotkały. Zwłaszcza, że, moim zdaniem, o swoje szczęście i własny spokój jednak się troszczyła.

Wyszła za mąż w wieku 17 lat. Powodem było to, że zaszła w ciążę. Tak, ze mną. A ojciec tak się przestraszył gróźb rodziców swoich i matki, że złożył ten podpis w urzędzie stanu cywilnego. Ale lata mijają, ludzie się zmieniają, a lęki znikają.

Tata stał się niezależnym człowiekiem, dobrze zarabiał. Kiedy skończyłam 6 lat, a mama 23, złożył pozew o rozwód. Zawsze płacił alimenty na czas, ale nigdy więcej nie widziałam ojca. I obwiniam za to moją matkę, bo nigdy go nie doceniała, nigdy nie próbowała ratować rodziny. Męża wykorzystywała tylko jako źródło finansowania.

Oczywiście nie zdobyła żadnego zawodu, wcale nie chciała pracować. Żyłyśmy z alimentów. Dziadkowie, dopóki żyli, też nam pomagali. A ja musiałam iść do pracy w wieku 18 lat. Dobrze, że chociaż zdałam maturę.

Trudno mi było zarabiać. Moja matka w ogóle nic nie robiła. Minęło sporo czasu. Przyprowadziła do naszego domu jakiegoś mężczyznę. Na początku myślałam, że to żart. Ale nie. To był Sebastian, niewiele tylko starszy ode mnie i znacznie młodszy od mojej matki. I, oczywiście, też nie chciało mu się nigdzie pracować. Musiałam utrzymywać nas wszystkich.

Pewnego dnia, kiedy już miałam tego dosyć, powiedziałem, że wszystko musi się zmienić. Niech oboje pójdą do pracy, bo ja już tego nie zniosę. Mama się obraziła i powiedziała, że ​​nie mam żadnych skrupułów i że ingeruję w jej szczęście. Chociaż tu jednak można by dyskutować.

Po tym po prostu spakowałam się i wyprowadziłam do wynajętego mieszkania. Kiedy nie oddawałam większej części wypłaty matce, byłam w stanie sama się utrzymać. Przestałam się z nią kontaktować. Ona też nie próbowała mnie znaleźć. Szkoda, że ​​tak czasem się dzieje. Ale teraz jestem mężatką, mam dwie córki i jestem bardzo szczęśliwa. Mam nadzieję, że ona też.